"Unapologetic" Rihanna

 

Tytuł: Unapologetic

Wykonawca: Rihanna

Rok wydania: 2012

Gatunek: dance pop, dubstep

Single: Diamonds

Pięknie było, ale się skończyło. Przez prawie rok żaden z singli Rihanny nie osiągnął większej popularności. Co jej się stało, że sprawiła nam taki prezent? Niestety wszystko co dobre kiedyś się kończy i już teraz możemy udać się do sklepów po kolejną (siódmą już; czy ona przypadkiem nie ma ustalonego limitu: „tyle krążków w ciągu x lat musisz wydać”?) płytę wokalistki – „Unapologetic”.

Muszę przyznać, że na Rihannę mam alergię. Mało powiedzieć, że jej nie lubię, ja po prostu rzygam na jej widok. Nawet nie chodzi tu o jej muzykę. Wczesna mieszanka popu, r&b i reggae bardzo mi się podobała. To sama Rihanna mnie drażni. Jak już jednak napomniałem, jej muzyka tragiczna nie jest. Przeciwnie – wszystkie jej dotychczasowe albumy (poza może „Rated R”, którego „artyzmu” nie mogę pojąć oraz „Good Girl Gone Bad”) nawet lubię. A jak będzie z „Unapologetic”? Jako że nigdy nie buduję własnej opinii na podstawie innych, sam musiałem sprawdzić, jak mi się nowy materiał piosenkarki spodoba.

We wrześniu ukazał się pierwszy singiel promujący wydawnictwo – „Diamonds”. Musiałem przesłuchać go z pięć razy, żeby ze smutkiem stwierdzić, że podobał mi się. RiRi obrała zupełnie inny kierunek muzyczny niż wcześniej. Takiej piosenki na „Loud” czy „Talk that Talk” nie znajdziecie. To mieszanka nieco ambitniejszego popu, elektroniki z elementami R&B oraz soulu. Muzyka bardzo mi się podoba. Gorzej z samym wykonaniem. Rihanna w niektórych momentach brzmi jak koza. Nie traktuję tego jako jakiś wielki minus. Po prostu wiem, że wokalistka ma bardzo słaby wokal i nie warto się nad nim rozwodzić. Pełny pozytywnych emocji usiadłem do „Unapologetic”. A co otrzymałem?

 

Za produkcję krążka odpowiada znany już zestaw ludzików. Po raz kolejny mamy więc współpracę z grupą StarGate (którzy odpowiadają za takie hity piosenkarki jak: „Unfaithful”, „Don’t Stop the Music”, „Only Girl (In the World)”, „S&M” i tak dalej, i tak dalej…). Oprócz nich Rihanna zaprosiła do studia rapera i producenta The-Dream (wcześniej nagrali razem m.in. utwory „Birthday Cake” oraz „Hard”) czy Davida Guettę (pamiętacie jeszcze ich nieudane „Who’s That Chick”?). Ok, produkcję mam załatwioną. Teraz już wiem, kto odpowiada za tą porażkę.

Rok to bardzo mało by zgromadzić dobry, porządny i ciekawy materiał. Tymczasem Rihanna gna na złamanie karku. Czasem zastanawiam się czy w ogóle śpi. Tu nowy singiel, kolejny koncert i co rok (w gorącym okresie przedświątecznym) nowy album. Nie miałbym nic przeciwko (bardzo rozpieszcza swoich fanów), ale dlaczego to wszystko dzieje się kosztem dobrej muzyki? Lubiłem niewymuszoną, naturalną dziewczynę, która nagrała „A Girl Like Me” oraz „Music of the Sun”. Ale to co jest teraz, to szkoda gadać.

Mógłbym jeszcze długo gadać, że wokalistka się sprzedała itp., przejdźmy jednak do samej muzyki z „Unapologetic”. Poza singlowym „Diamonds” do przystępnych utworów zaliczam „Love Without Tragedy / Mother Mary”. Piosenka składa się z dwóch części. Pierwsza (Love Without Tragedy) bardzo mi się podoba. Gdyby uciąć utwór tylko do tego kawałka (nieco ponad 2 minuty), z miejsca trafiłby na listę moich ulubionych z tego albumu. Kolejna część – Mother Mary – znacznie mniej mi się podoba. Niby jest przyjemna, ale bardzo nudna.

Na tych dwóch kończy się moja niezwykle długa lista utworów, które są moim zdaniem dobre znośne. Wszystkich nie będę opisywać, bo po prostu ciągle musiałbym powtarzać te same określenia: słabe, beznadziejne, nienadające się do słuchania. Zainteresowało mnie jednak „Nobody’s Business”. Nie dlatego, że śpiewa w nim Chris Brown (jego part jest chyba najsłabszy); zaciekawił mnie sampel z piosenki „The Way You Make Me Feel” Michaela Jacksona. Brak poszanowania dla artysty. Utwór może do tych najstraszniejszych nie należy, ale nadal uważam, że popsuli tak dobry numer. „Nobody’s Business” to nie jedyny duet z tej płyty. W „Numb” pojawia się Eminem. Aż dziwne, że postanowił wziąć udział w nagrywaniu tak słabego numeru. Zupełnie bez energii, w dodatku strasznie irytuje. „Loveeeeeee Song” psuje pojawiający się raper Future. Zupełnie nie podoba mi się jego wokal. Wyprodukowanego przed Davida Guettę „Right Now” nawet nie skomentuję…

Teksty, teksty, teksty… Te z poprzedniej płyty wołają o pomstę do nieba. Tutaj większość jest ckliwa, o miłości, ale do przeżycia. Tylko czasem zdarzają się takie, które wyraźnie odstają od pozostałych („Phresh Out the Runway”, „Numb”). Wydaje mi się, że Rihanna po prostu jest tak prostą (nie powiem, że wiejską, bo nie chcę obrażać ludzi mieszkających na wsi) dziewczyną, że musi w piosence chociaż jedno zdanie wtrącić o seksie czy tym podobnych tematach.

Co tu niby napisać w podsumowaniu? Płyta jest przepełniona nijakimi, w większości przypadków po prostu słabymi utworami. Jedynie dwa („Diamonds”, „Love Without Tragedy / Mother Mary”) jako tako się bronią, jednak nie powiem, że je lubię, bo byłoby to po prostu kłamstwo. Niestety, Rihanna już chyba nigdy nie powróci do klimatów dancehall i reggae, które tak ładnie przedstawiła na „Music of the Sun” czy „A Girl Like Me”. Ba, żeby chociaż nagrała krążek na poziomie „Loud” lub „Talk that Talk”. A tymczasem – rozczarowanie.

Ocena: 1/6

Najlepsze: Diamonds, Love Without Tragedy / Mother Mary

Najgorsze: Reszta