"Komponując siebie" Sylwia Grzeszczak

 

Tytuł: Komponując siebie

Wykonawca: Sylwia Grzeszczak

Rok wydania: 2013

Gatunek: pop

Single: Flirt, Pożyczony

Sylwia Grzeszczak to jedna z moich ulubionych polskich wokalistek. No a w każdym razie była. Jeszcze dwa lata temu często sięgałem po jej debiutancki krążek „Sen o przyszłości”. Sporo na nim przyjemnych, popowych melodii, ładnych ballad. Sylwia bardzo pozytywnie wyróżniała się spośród tych wszystkich piosenkareczek, które na siłę lansowały taneczne i electropopowe kawałki. Bohaterka dzisiejszej recenzji poszła własną drogą. I tym wygrała. Single „Małe rzeczy” oraz „Sen o przyszłości” szybko stały się przebojami, a cały album świetnie się sprzedał. A czy „Komponując siebie” ma szansę stać się równie sporym hitem?

Podobnie jak na poprzednim krążku dominują tu utwory popowe, delikatne. Trudno się zresztą dziwić – Sylwia bardzo dobrze sprawdza się w balladach. Mam jednak wrażenie, że „Komponując siebie” jest bardziej różnorodne od poprzedniej płyty. Mamy tu więcej dynamicznych numerów, które sprawiają wrażenie mniej poważnych i patetycznych. Jednak nie brakuje tu także ballad, które równie dobrze mogłyby znaleźć się na „Śnie o przyszłości”.

Na czym więc polega problem „Komponując siebie”? Nie wywołuje takich emocji jak poprzedni album. Spokojne numery są momentami wręcz banalne. Ale po kolei. Płytę promował singiel „Flirt”. Gdy pierwszy raz go usłyszałem, musiałem kilka razy sprawdzić, czy to na pewno ta sama Sylwia Grzeszczak. Piosenka jest nudna, bez emocji. Momentami zajeżdża wręcz tandetą. Nie jest to coś, co chciałbym usłyszeć od wokalistki po dwóch latach przerwy. Znacznie lepszą piosenką jest drugi singiel – „Pożyczony”. Kawałek charakteryzuje się szybszą, bardziej przebojową melodią. Artystka brzmi ciekawie, lekko. Piosenka jest więc przyjemna i chwytliwa. Już po pierwszym przesłuchaniu została mi w głowie. Nie przypominam sobie równie radosnego numeru na debiucie piosenkarki.

A co z pozostałymi piosenkami? Sylwia sama skomponowała muzykę wszystkich, za co ma u mnie ogromnego plusa. Jeśli chodzi bowiem o same melodie, to płyta jest na bardzo wysokim poziomie. Sporo tu ballad, które jednak do pięt nie dorastają tym poprzednim. Mamy chociażby „Ucieknijmy stąd”, „Nowy ty, nowa ja” czy „Własny wzór”, które nie zdobyły mojego uznania. Są nudne, podobne do siebie i nic ciekawego nie wnoszą. Jeszcze gorzej wypada „Zaćmienie”. Miał to chyba być dramatyczny i teatralny numer. Sylwia brzmi bardzo emocjonalnie. Niestety osiągnęła efekt dokładnie przeciwny. Utwór zamiast wzruszać, raczej bawi. A szkoda, bo muzyka składająca się z dźwięków pianina i instrumentów smyczkowych bardzo mi się podoba. Ze spokojnych utworów dużo bardziej podoba mi się „Księżniczka”. Jest intrygująca, ma ciekawy, trochę szybszy refren. Jeszcze bardziej lubię „Hotel chwil”. To pierwsza piosenka, przy której przypomniałem sobie, że Sylwia ma naprawdę wielki talent i możliwości. Przy  innych balladach tego nie czuć. Tu natomiast brzmi rewelacyjnie. Bardzo podoba mi się także jej wykonanie utworu „Flagi serc”. Piosenka ma żywszy refren, pod koniec pojawia się w niej gitarowa solówka przywodząca myśl starsze rockowe kawałki. Te elementy bardzo pozytywnie wpływają na odbiór całości. Jednak najbardziej powalająca (w pozytywnym sensie) jest zamykająca album kompozycja „Kiedy tylko spojrzę”. Wiele osób recenzujących „Komponując siebie” pisze, że piosenka jest nie do wytrzymania, zbyt poważna i patetyczna. Zupełnie się z tym nie zgadzam! Utwór jest przepiękny. Muzyka (podobnie jak w przypadku innych ballad na tej płycie) składa się z dźwięków pianina i smyczków, jednak robi zupełnie inne, lepsze wrażenie. Poza tym w piosence wokalistka śpiewa nieco operowo. W refrenie dołącza natomiast do niej chórek. To naprawdę wspaniała kompozycja. Na koniec warto jeszcze posłuchać piosenki pt. „Młody Bóg”. Brzmi zupełnie inaczej od pozostałych kawałków na krążku. Ma ciekawy klimat i atmosferę, brzmi nawet może nieco niepokojąco. Bardzo podoba mi się zastosowanie w nim instrumentów smyczkowych.

Za teksty odpowiada Liber (który, nota bene, jest obecnie partnerem wokalistki). Ona sama nie napisała ani jednego. A szkoda, bo utworami ze „Snu o przyszłości” udowodniła, że tworzenie całkiem nieźle jej wychodzi. Natomiast teksty na „Komponując siebie” dalekie są od ideału. Irytuje fakt obecny w wielu polskich utworach – w kawałkach mamy sporo sztucznych metafor i innych literackich upiększeń. Zupełnie to niepotrzebne. W rezultacie wychodzi na to, że artystka śpiewa o wyblakłych obrazkach („Zaćmienie”) czy o sprowadzaniu do wspólnego mianownika („Własny wzór”). W utworze „Schody” sporo natomiast przenośni, niezrozumiałych zwrotów. Nie jestem przekonany, czy sam Liber wie, o czym numer opowiada. Nie podoba mi się także tekst do „Kiedy tylko spojrzę”: To coś jeszcze, coś więcej ukrywa swój wzrok W oczach tych na codzienność znajdę broń. Jakiś bardziej pozytywny cytat? Nie przypominam sobie żadnego.

Z początku płyta „Komponując siebie” zrobiła na mnie dość słabe wrażenie. Jednak im częściej jej słuchałem, tym bardziej się do niej przekonywałem. W rezultacie dziś całkiem pozytywnie ją oceniam. Nie dorównuje jednak debiutanckiemu „Sen o przyszłości”. Poza tym oprócz naprawdę udanych utworów takich jak „Młody Bóg” czy „Kiedy tylko spojrzę” znajdziemy tu nudnawe, nieciekawe, spokojne kawałki. Jeśli jednak podobały Wam się poprzednie dokonania Sylwii, przesłuchajcie i „Komponując siebie”.

Ocena: 3+/6
Najlepsze: Pożyczony, Hotel chwil, Młody Bóg, Kiedy tylko spojrzę
Najgorsze: Flirt, Ucieknijmy stąd, Zaćmienie, Własny wzór