"JHUD" Jennifer Hudson

Jennifer Hudson jest gwiazdą, która wyjątkowo nie ma szczęścia. Jej albumy (mimo całkiem dobrych pozycji w USA dla Jennifer Hudson oraz I Remember Me) przechodzą bez echa, z singli jedynie Spotlight stało się małym przebojem, resztę zignorowano. A szkoda. O ile debiut jest dobry, to drugi album absolutnie zachwyca i porusza. Jennifer wydała go po 3-letniej przerwie spowodowanej morderstwem jej matki, brata oraz siostrzeńca. Choć piosenki z tamtej płyty nie poruszają bezpośrednio tematu tragedii, czuć w nich ogromne emocje. I niestety - na tle tak świetnego krążka JHUD wypada bardzo, bardzo blado.

Nagrywanie nowego albumu wokalistka rozpoczęła w 2013 roku. Stworzyła kilka utworów z Pharrellem i jak sama przyznała, stała się nową osobą. Postawiła na zabawę - nie ma tu wzruszających ballad w stylu I Remember Me, brak orkiestrowo-gospelowych wstawek z Jennifer Hudson. O ile wcześniej Hudson pisanie i komponowanie zostawiała innym ludziom z branży, tu chciała brać czynny udział w tworzeniu. Skończyło się jednak na pracy przy raptem 2 piosenkach z 10. Słychać tu mimo wszystko progres, zmianę w stylu muzycznym i wizerunku wokalistki. Choć r&b i soul wciąż się pojawiają, większy nacisk postawiono na funk oraz muzykę disco rodem z lat 80. i 90.

Nawet jeśli piosenkarka nie przyzna się do tego sama, album JHUD wręcz krzyczy: "chcę popularności! słuchajcie, kupujcie moje piosenki!". Czemu bowiem wymieniła ballady na łatwo przyswajalne taneczne utwory? I czemu nagrała trzy kawałki z popularnym producentem Pharrellem, a także jeden z Iggy Azaleą? Cały tercet JHUD+Pharrell+Iggy słyszymy w tanecznej bombie He Ain't Goin' Nowhere. To zupełna nowość w twórczości Hudson - mocny, klubowy bit, seksowny, prowokujący tekst. Byłby to z pewnością dobry numer, gdyby nie... gościnna, zupełnie chybiona partia Azalei. Nijak nie współgra z Jennifer, wyraźnie doklejona została na siłę. Williams odpowiada jeszcze za dwa inne utwory. I Can't Desribe (The Way I Feel) z T.I. jest funkowe, lekkie, ale znośne, za to Just that Type of Girl to jedna z najgorszych propozycji na płycie. Nijaka, nudna, bez pazura.

A jak przedstawia się reszta pozycji? Tak naprawdę brak tu choćby jednego wyrazistego tracka, których na poprzednich albumach było pełno. Przykłady? Feeling Good, Everybody Needs Love, Believe, And I Am Telling You I'm Not Going czy Pocketbook - znakomite piosenki. Tutaj większość jest na podobnym - ale nieszczególnie wysokim - poziomie. Owszem, można zachwycić się dynamicznymi I Still Love You oraz It's Your World, które czerpią garściami z muzyki disco. Dalej jest jeszcze mocne, zadziorne Say It ze wstawkami orkiestry. I tyle. Nie czuję soulowego Bring Back the Music, nie lubię banalnych Dangerous oraz Walk It Out z Timbalandem. Na sam koniec JHUD zostało jeszcze wyrzucone długie (7 minut!) Moan, które idealnie obrazuje powiedzenie przerost formy nad treścią. Kawałek może i ma wzruszający tekst (o stracie matki), lecz sam w sobie wydaje się pusty. Wszyscy wiemy, że Jennifer ma cudowny wokal, nie musi co chwilę się nim chwalić, a nawet - zgodnie z tytułem - nieco jęczeć i zawodzić.

Recenzję JHUD pisało mi się bardzo ciężko. Podobnie zresztą było z przebrnięciem przez wszystkie piosenki. Niby jest ich tylko 10 i do długich nie należą, lecz często już w połowie miałem ochotę przełączyć. Hudson, choć na poprzednich płytach całkiem dobrze radziła sobie w dynamicznych nagraniach, wyraźnie nie czuje się swobodnie w dyskotekowej stylistyce. Również ballady (Bring Back the Music, Moan) nie umywają się do starszych. A teksty? Poza dobrym do Moan opowiadają o imprezach, romansach, seksie. Co by słuchacz nie musiał się zbytnio wysilać. I choć naprawdę nie chciałem tego pisać - JHUD pokazuje, że Jennifer Hudson ma cudowny wokal i śpiewa naprawdę rewelacyjnie, ale kiedy przychodzi do tworzenia kompozycji, okazuje się, że to całkiem przeciętna, niewyróżniająca się artystka.

Ocena: 3+/6

Najlepsze: I Still Love You, It's Your World, Say It

Najgorsze: Dangerous, Just that Type of Girl, Walk It Out