Mini-recenzje #1

Wybaczcie, recenzja będzie krótka, bo zwyczajnie nie miałem o czym pisać; wybaczcie, że recenzja ukazała się później, nie miałem dziś weny; wybaczcie, że recenzja się nie ukazała, płyta zbyt bardzo mnie zmęczyła.

Ile już razy tak się usprawiedliwiałem? Z pewnością wiele. Teraz jednak podobne sytuacje nie będą miały miejsca (a jeśli już, to rzadko). Postanowiłem, że co jakiś czas zamiast „pełnowymiarowych” recenzji ukazywać się będzie kilka mini-recenzji. Bo serio – jeśli na temat albumu nie mam zbyt wiele do powiedzenia, to po co macie się męczyć, czytając jego recenzję?

W pierwszym wydaniu mini-recenzji pod lupę wezmę 3 krążki: happysad, Comy oraz Girls Aloud. Niestety tylko jedna z tych trzech płyt tak naprawdę mi się spodobała. Pozostałe dwie średnio przypadły mi do gustu.

HAPPYSAD - MÓW MI DOBRZE (2009)

W życiu bym po ten album nie sięgnął, gdyby nie to, że został zgłoszony do recenzji. Za happysad nigdy jakoś szczególnie nie przepadałem, choć przyznam, że pojedyncze single znane z radia lubię. W końcu jednak przesłuchałem płytę „Mów mi dobrze”. I co? I nic.

Płytę promowały trzy single. Tytułowe „Mów mi dobrze”, które jest piosenką bardzo dobrą, przebojową, chwytliwą i radosną. „Taką wodą być” – jedna z ballad zawartych na albumie. Zdecydowanie najlepsza (i jedyna znośna) spokojna piosenka. Wydano jeszcze „Made in China”, które w ogóle mi się nie podoba, ale i tak byłem dobrej myśli. Niestety z pozostałych kawałków tylko jeden przypadł mi do gustu. Mowa tu o „Nie ma nieba”. Zaczyna się spokojnie, dopiero w połowie się rozkręca. Pozostałe utwory nie są złe, ale nieco nudne i nijakie. Bardzo do siebie podobne. Doceniam jednak wykorzystanie w kilku utworach akordeonu oraz zaproszenie do wspólnych nagrań Kasię Gierszewską (pojawia się w m.in. „W piwnicy u dziadka”).

Podsumowując, happysad nagrali album poprawny, bez rewelacji. Typowo przeciętny. Znalazło się tu kilka dobrych piosenek, jak i dużo zapychaczy. Ponoć krążek jest dużo radośniejszy i bardziej skoczny od poprzedniego („Nieprzygoda”), który to został określony mianem ich najdojrzalszego dzieła. Być może kiedyś przesłucham tenże krążek i skonfrontuję go z „Mów mi dobrze”. Wystawiam…

Ocena: 3/6
Najlepsze: Mów mi dobrze, Taką wodą być, Nie ma nieba
Najgorsze: Made in China, Lęki i fobie, My się nie chcemy bić

COMA - PIERWSZE WYJŚCIE Z MROKU (2004)

„Pierwsze wyjście z mroku” to debiutancki album polskiego, rockowego zespołu Coma. Dziś kapela jest ogólnie ceniona, a płytami „Zaprzepaszczone siły wielkiej armii świętych znaków”, „Hipertrofia” czy właśnie „Pierwsze wyjście z mroku” ustawiła sobie poprzeczkę bardzo wysoko. W końcu i ja postanowiłem zapoznać się z muzyką Comy.

Na płycie znajdują się piosenki z gatunku rock, hard rock oraz art rock. Niektóre, szczególnie te spokojne, utwory są dość trudne. Choć nie o wszystkich można dużo powiedzieć, to wszystkie świetnie się prezentują. Kocham wręcz otwierającą album balladę „Leszek Żukowski”. To piękny, wzruszający utwór. Podobnie zresztą jak „Pasażer” oraz „Ocalenie”, które rozkręca się przy ostrym, gitarowym refrenie. Dobre jest też „Spadam” z mocną, emocjonalną końcówką. Na płycie sporo też bardziej przebojowych utworów. Świetnie słucha się takich kawałków jak „Czas globalnej niepogody” czy „Pierwsze wyjście z mroku”. Jednak żaden numer nie ma takiej mocy jak „Nie wierzę skurwysynom” z genialną, ostrą końcówką. Wyróżnia się też piosenka zamykająca krążek – „Skaczemy”. Jest przebojowa i całkiem radosna.

Dużym plusem oprócz samej muzyki są teksty utworów. Poetyckie, poruszające ciekawe tematy takie jak chociażby samobójstwo czy hipokryzja. Nie można tu nie wspomnieć o wokalu Piotra Roguckiego. Śpiewa naprawdę dobrze. Potrafi się nieźle wydrzeć, jak i zaśpiewać delikatnie. Jest świetnie przygotowany technicznie. Nie pozostaje mi nic innego jak polecić Wam ten krążek. Kawałek genialnej muzyki.

Ocena: 5+/6

Najlepsze: Leszek Żukowski, Pierwsze wyjście z mroku, Pasażer, Ocalenie, Nie wierzę skurwysynom

Najgorsze: –

GIRLS ALOUD - TEN (2012)

Słuchałem już kiedyś jednej płyty Girls Aloud. „Out of Control” (ostatni studyjny krążek) nie zachwycił mnie jakoś szczególnie. Niedawno dziewczyny ogłosiły zakończenie działalności grupy. Z tej okazji wyruszyły w trasę koncertową i wydały składankę największych przebojów. I pomyślałem: co mi szkodzi przesłuchać „Ten”?

Dziewczyny od zawsze nagrywały muzykę łączącą w sobie pop, dance oraz elektroniczne elementy. Sporo tu komercyjnych, skocznych utworów, które niestety średnio przypadły mi do gustu. Gdy tylko usłyszałem jeden z nowych kawałków – „Something New” – pomyślałem, że Girls Aloud osiągnęły kompletne dno. Po kilku przesłuchaniach przekonałem się jednak do tej piosenki. Szkoda, że nie mogę tego samego powiedzieć o innych kawałkach z tej płyty. Bardzo lubię pozytywne „The Promise”, przyjemnie słucha się „Can’t Speak French”, ewentualnie jeszcze „Jump” i „Something Kinda Ooooh” są nie najgorsze. Z nowych piosenek znośne są ballada „Beautiful ‘Cause You Love Me” i singlowy hit „Something New”, pozostałe dwie nowości to koszmar. Nie przekonują mnie też (niestety) starsze przeboje dziewczyn. Takie ‘umca-umca’. Nie zachwyca też debiutancki numer grupy („Sound of the Underground”). Typowa, klubowa rąbanka.

Na „Ten” znajdują się zarówno fajne, chwytliwe, taneczne piosenki, jak i te słabe, ciężkostrawne. Przeważa niestety ta druga grupa. Płyta pokazała mi też, że nie warto sięgać po poprzednie krążki Girls Aloud. Może to i dobrze, że girlsband się rozpadł?

Ocena: 2/6

Najlepsze: Something New, The Promise, Can't Speak French, Jump, Something Kinda Ooooh, Beautiful 'Cause You Love Me

Najgorsze: Reszta z wyróżnieniem dla: On the Metro, Every Now and Then