"The 20/20 Experience - 2 of 2" Justin Timberlake

Tytuł: The 20/20 Experience - 2 of 2
Wykonawca: Justin Timberlake

Rok wydania: 2013

Gatunek: pop, r&b

Wytwórnia: RCA

Single: Take Back the Night, TKO

Jak wracać, to tak porządnie. Z takiego założenia wyszedł chyba Justin Timberlake. Po 7 latach od wydania FutureSex / LoveSounds uraczył fanów nie jednym a od razu dwoma albumami. Pierwsza część The 20/20 Experience została wydana w marcu. Zdobyła przychylne recenzje, mnie też zachwyciła. Gdy dowiedziałem się, że na wrzesień planowana jest jego kontynuacja, nie wiedziałem co myśleć. Z jednej strony cieszyłem się: ‚może otrzymam coś równie dobrego?’. Bałem się też jednak, że na The 20/20 Experience: 2 of 2 Justin powrzuca po prostu bez ładu i składu to, co mu zostało. Jaka jest prawda? Zapraszam do przeczytania recenzji tego… dzieła.

The 20/20 Experience jest płytą przemyślaną. Wszystkie utwory na niej zawarte sprawiają wrażenie idealnie dopracowanych, dopieszczonych. Na swoim miejscu. Tworzą bardzo spójną i ciekawą całość. A część druga? No niestety, ale w tym wypadku zachwycać się nie będę. Mam bowiem wrażenie, że na The 20/20 Experience: 2 of 2 powrzucano odrzuty z poprzedniego krążka. Coś nie się zmieściło lub nie pasowało – niech będzie na drugiej części. O ile więc poprzedni album był od początku do końca równy, tak tu mamy taki mały bałagan. Jeszcze nie chaos, ale zastanawiam się, co robi tu np. Not a Bad Thing obok True Blood?

Płyta promowana jest dotychczas dwoma singlami. Pierwszy – Take Back the Night – należy do najlepszych kawałków na krążku. Duży plus za zaproszenie do współpracy Benjamin Wright & The Benjamin Wright Orchestra. Dzięki nim piosenka zyskała nieco orkiestralnych elementów. Obok oczywistej perkusji czy klawiszy pojawiają się więc trąbki. Numer jest też przyjemny i porywa do tańca. Szkoda, że podobnego zdania nie mam o drugim singlu. Przy pierwszym przesłuchaniu TKO całkiem mi się podobało. Po kilku kolejnych mam go serdecznie dość. To przekombinowany, a przy tym dość nijaki i mało interesujący kawałek. Wyłączam go w połowie. Zwyczajnie nie mam cierpliwości, by przesłuchać do końca.

Album otwiera utrzymane w stylu r&b, nowoczesne Gimme What I Don’t Know (I Want). Muszę przyznać, że to całkiem znośny i dający się do końca wysłuchać numer. Szczególnie jego refren nawet mi się podoba. Niestety, całkiem dobre wrażenie zupełnie zamazał kolejny utwór – True Blood. Timberlake sięgnął w nim po elektronikę. Wyszedł mu niezwykle męczący kawałek, który wywołuje u mnie mdłości i ból głowy. A na domiar złego trwa ponad 9 minut. Przez to ani razu nie udało mi się go wysłuchać do końca. Na płycie znajdziemy też m.in.: hip hopowe Cabaret z pasującym jak pięść do oka, gościnnym udziałem Drake’a, posiadające piękny, orkiestralny początek (ale będące kolejnym, nijakim wytworem) Amnesia oraz bardzo nudne You Got It On. Pozytywnie patrzę natomiast na kolejny duet wokalisty z Jayem-Z. Murder znacznie bardziej mi się od Suit & Tie podoba. Nieco orkiestralne, nieco niepokojące zwrotki zrobiły na mnie niesamowicie dobre wrażenie. Trochę siada refren, nadrabia za to Jay-Z, którego wstawka tu pasuje znacznie bardziej niż w Suit & Tie.

Opisane wyżej piosenki są w większości (poza może Take Back the Night oraz Murder) bardzo przeciętne i w dużej mierze przekombinowane. Swego rodzaju ukojeniem po dźwiękach TKO czy True Blood okazuje się być zamykające album Not a Big Thing. Z początku trochę mnie przerażało. Trwa ponad 11 minut. Czy to nie przesada? Jak się jednak okazało, utwór tworzą dwa, znacznie się od siebie różniące. Część pierwsza Not a Bad Thing jest pozytywna, akustyczna. Przegrywa jednak z ukrytym Pair of Wings. To jedyna taka ballada na The 20/20 Experience: 2 of 2. Delikatna, subtelna, pięknie zagrana na skrzypcach. Liczę, że na kolejnym krążku dominować będą właśnie takie utwory.

Dwa pierwsze krążki Timberlake’a arcydziełami nie są. Owszem, FutureSex / Love Sounds słucha się miło, ale już Justified nie powala. Co innego jednak pierwsza część The 20/20 Experience. Jak ją kiedyś określiłem: danie iście królewskie. Szkoda tylko, że kontynuacja longplaya poziomu tego nie trzyma. Sprawia wrażenie zrobionej tylko po to, by twórcy zbili jeszcze więcej kasy. No bo naprawdę – słuchając True Blood, TKO czy Only When I Walk Away, zacząłem tłuc się po głowie, zastanawiając się: ‚co się stało z (tym dobrym) Justinem?’. Nawet te dobre, smakowite kąski (Murder, Not a Bad Thing) nie zabijają niesmaku pozostawionego przez The 20/20 Experience: 2 of 2.

Ocena: 3/6

Najlepsze: Take Back the Night, Murder, Not a Bad Thing

Najgorsze: True Blood, TKO, You Got It On