"Electra Heart" Marina & the Diamonds

Marina Lambrini Diamandis (bo tak brzmi jej prawdziwe imię i nazwisko) to brytyjska wokalistka wykonująca muzykę z pogranicza indie popu, popu i elektroniki. Popularność zdobyła dzięki albumowi „The Family Jewels” i wydanych z niego singli (największymi hitami okazały się piosenki „I Am Not a Robot” oraz „Hollywood”). Potem o artystce trochę przycichło, żeby w tym roku znowu zaczęto o niej mówić. Jednak coś chyba poszło nie tak, bo krążek „Electra Heart” nie stał się tak popularny jak poprzedni. No i przede wszystkim zyskał dużo słabsze recenzje. Czy po czymś takim mogę mieć pewność, że Marina & the Diamonds mnie nie zawiedzie?

Już od pierwszego przesłuchania krążka „Electra Heart” słuchacza uderza jedno – piosenkarka się skomercjalizowała. O ile poprzednia płyta była zaprzeczeniem tego, co obecnie w muzyce modne, tak oceniana teraz przeze mnie pełna popu i elektroniki. Podanych na szczęście w przystępny sposób. Od razu można też domyśleć się, że single „Radioactive” (deluxe), „Primadonna” oraz „Power & Control” miały zachęcić fanów electropopu do zainteresowania się Mariną. A starsi fani i tak w końcu sięgnęliby po jej album.

Przed sięgnięciem po „Electra Heart” znałem dwie singlowe piosenki: „Primadonna”  oraz „Power & Control”. „Primadonna” całkiem mi się podoba. To połączenie spokojnego kawałka (refren) z mocnym, elektrycznym bitem (zwrotki). W efekcie wyszło znośnie. I co najważniejsze – utwór nie jest przedobrzony. Co innego niestety „Power & Control”. Nie wiem nawet, co napisać o tym numerze. Jestem w stanie powiedzieć tyle, że to najbardziej komercyjny (obok chwytliwego „Living Dead”) kawałek na płycie. Mnie jednak do gustu nie przypadł i uznaję go za najsłabszy na „Electra Heart”. Pozostałe przebojowe numery na krążku wypadają jednak o poziom lepiej. Uwielbiam chociażby „Bubblegum Bitch”. Szybki, przebojowy kawałek spodobał mi się od pierwszego usłyszenia. Szczególnie kocham jego refren, w którym Marina śpiewa m.in. I'm Miss Sugar-Pink, liquor, liqour lips (PL: Jestem Panną Cukierkowo-Różową o alkoholowych, alkoholowych ustach). Nie jest to może najmądrzejszy tekst, ale brzmi super. Nieco tylko mniej lubię „Homewrecker”. W zwrotkach wokalistka nie śpiewa a mówi. Przyznam, że to właśnie one najbardziej mi się z piosenki podobają. Jednak refren też jest warty uwagi. Podobne zdanie mam o „Lies”. Zwrotki są niesamowite. Szkoda tylko, że przy refrenie to wszystko jakoś siada. Jak się jednak okazuje – można się do niego przekonać.

Na krążku „Electra Heart” znajdziemy nie tylko szybkie przebojowe numery w stylu „Primadonna” czy „Homewrecker”. Obok nich mamy bowiem całkiem spokojne piosenki: świetne, nieco musicalowe „Teen Idle”, przyjemne „Hypocrates” oraz posiadające fajny refren „Valley of the Dolls”. Jednak wszystkie te numery blakną przy „Starring Role”. To nieco trip hopowy kawałek. Zwrotki są bardzo delikatne, Marina & the Diamonds brzmi w nich genialnie. Najbardziej jednak uwielbiam przejście, w którym artystka niemalże rapuje. Refren również całkiem mi się podoba. Najwięcej problemu mam ze spokojnym utworem o tytule „Fear and Loathing”. Z jednej strony jest naprawdę dobry – dopracowany i dojrzalszy od pozostałych na albumie. Z drugiej jednak trwa ponad 6 minut. Przy czwartej modlę się o to, by szybciej się skończył.

Na "The Family Jewels" sporo było prześmiewczych tekstów. Jako przykład mogę podać chociażby "Girls" czy "Hollywood". Na szczęście nie Marina nie odeszła od szydzenia z np. głupich dziewczyn. W "Bubblegum Bitch" padają słowa: Got a figure like a pin-up, got a figure like a doll. Don't care if you think I'm dumb, I don't care at all. Candy best, sweety pie, wanna be adored. I'm the girl you die for (PL: Mam figurę jak dziewczyna pin-up, mam figurę jak lalka. Nie obchodzi mnie, że myślisz, że jestem głupia, W ogóle mnie to nie obchodzi. Najlepszy cukierek, słodziutki, chcę być uwielbiana. Jestem dziewczyną, za którą będziesz gotów umrzeć).

Pozostałe teksty są jednak dojrzalsze i, hmm, lepsze. Wystarczy tu nadmienić chociażby "Lies": You're never gonna love me, so what's the use? What's the point in playing a game you're gonna lose? What's the point in saying you love me like a friend? What's the point in saying it's never gonna end? (PL: Nigdy mnie nie pokochasz więc po co to wszystko? Jaki jest sens grać w grę, w którą i tak przegrasz? Po co mówisz, że kochasz mnie jak przyjaciółkę? Po co mówisz, że to nigdy się nie skończy?) lub "Hypocrates": So hypocritical, overly cynical, I'm sick and tired of all your preaching (...) You tell me one thing, and do another, Keep all your secrets undercover (PL: Tak obłudny, nadmiernie cyniczny, Mam serdecznie dosyć całego twojego kazania (...) Mówisz mi jedną rzecz, a robisz inną, Trzymaj swoje sekrety w ukryciu). No i oczywiście nie mogę zapomnieć o "Starring Role", które wbrew pozorom nie opowiada o jakimś filmie (PL: główna rola), ale o miłości: It almost feels like a joke to play out the part When you are not the starring role in someone else's heart You know I'd rather walk alone, than play a supporting role If I can't get the starring role (PL: Całe to przedstawienie wygląda jak żart Kiedy nie masz głównej roli w czyimś życiu Raczej będę kroczyła przez życie samotnie, niż grała drugie skrzypce Jeśli nie mogę dostać głównej roli).

Znam poprzedni album Mariny. „The Family Jewels” jest super. Bardzo ciekawe, oryginalne. Sporo na nim indie popowych melodii, których i Kate Bush by się nie powstydziła (swoją drogą polecam Wam „Mowgli’s Road” oraz „Shampain”). Na tym tle gorzej wypada nowy krążek piosenkarki. Cóż, nie można mieć wszystkiego, a wokalistka chyba chciała pokazać się szerszej, młodszej publiczności. Bo niby w jakim innym celu przerzucałaby się z takich fajnych, oryginalnych piosenek na łatwiej przyswajalny electro pop? Warto tu jednak nadmienić, że muzyka elektroniczna w jej wykonaniu brzmi całkiem dobrze. Zdecydowanie lepiej się słucha tego niż kawałków królujących obecnie na listach przebojów. Dlatego z czystym sumieniem stawiam cztery z plusem.

Ocena: 4+/6
Najlepsze: Bubblegum Bitch, Starring Role, Teen Idle, Homewrecker
Najgorsze: Power & Control