"Ora" Rita Ora

Pamiętacie jeszcze konkurs Eurowizja? Tak, to z niego wziął się m.in. metalowy zespół Lordi, niemiecka wokalistka Lena, a nawet Michał Wiśniewski ‘zaszczycił’ program swoją obecnością. Także Rita Ora zaczęła swoją karierę w Eurowizji. Później, w 2009 roku, zapisała się do wytwórni Roc Nation. W tej samej miejsce ma zresztą sama Rihanna. Obie wokalistki nieraz były do siebie porównywane. Ora stwierdziła jednak, że jedyne rzeczy, które nas łączą to wspólna wytwórnia i to, że jesteśmy utalentowane. Uważam jednak, że te porównania nie były bezpodstawne. Jeden z singli Rity – „R.I.P.” – to odrzut RiRi z albumu „Talk that Talk”. Poza tym sam Jay-Z chciał z Ory zrobić nową wersję barbadoskiej piosenkarki. Inna inspiracja wokalistki to przede wszystkim Gwen Stefani.

Od kilku miesięcy Rita jest więc gwiazdą. Wszystkie z jej (wydanych w Wielkiej Brytanii) singli osiągnęły pierwsze miejsce tamtejszej listy przebojów. Mnie jednak z piosenkarką jakoś nie po drodze. Już od dłuższego czasu znam jej duet z DJ Fresh pt. „Hot Right Now”. Nigdy nie wiedziałem, że śpiewa to Rita. Wokalnie jest całkiem nieźle. Ora śpiewa dobrze. Ale sama muzyka to jakaś masakra. Zdecydowanie artystka nie powinna iść w takim kierunku. Później poznałem jeszcze kolejne singlowe kawałki piosenkarki – „How We Do (Party)” i „R.I.P.”. Przyznam niestety, że z każdym przesłuchaniem tych numerów coraz bardziej traciłem nadzieję na dobry materiał. „How We Do (Party)” można od czasu do czasu posłuchać. Ma w sobie coś, co powoduje uśmiech na mojej twarzy. Na dłuższą metę utwór jest niestety nudny i nijaki. W play listach polskich stacji radiowych zagubił się gdzieś pośrodku. Nie dziwię się. „R.I.P.” jest jeszcze gorsze. Jak już pisałem, to odrzut z ostatniego krążka Rihanny („Talk that Talk”). Ri dobrze zrobiła, odrzucając kawałek, Rita źle uczyniła, przyjmując go. Nagrany razem z Tinie Tempahem utwór to mała katastrofa. Znam co prawda gorsze numery, ale i ten zupełnie mi się nie podoba.

Mimo tego z niecierpliwością oczekiwałem płyty Rity. Pierwsze spotkanie – brr, lodowata woda. Szybko się jednak oswoiłem i, hmm, ‘ogrzałem’. Na krążek o jakże zmyślnym tytule „Ora” składają się kawałki głównie z gatunku pop. Wokalistka często miesza to z muzyką dance („Hot Right Now”, „Fall in Love”) oraz r&b („Facemelt”, „How We Do”). Podane w całkiem przystępny sposób. Oprócz tego, ‘między wierszami’, możemy wyłapać elementy rocka (!) i reggae.

Początek płyty „Ora” jest rewelacyjny. No może trochę przesadziłem, ale muszę przyznać, że kawałki „Facemelt” (intro) i „Roc the Life” to zdecydowanie najlepsze numery Rity. „Facemelt” kojarzy mi się trochę ze starymi czasami w muzyce, kiedy to hip hop i r&b były na topie. Całkiem umiejętnie zmieszali to z wszechobecną dziś elektroniką. Obok artystki ‘wyje’ jakiś facet. Ciekawe urozmaicenie. Myślę, że w takiej stylistyce Rita sprawdziłaby się najlepiej. Nie mogę im jednak wybaczyć jednego – dlaczego to tylko intro? Kończy się tak, jakby dalej coś jeszcze było, ale to ucięli. Może zastosują podobny patent co „Birthday Cake” Rihanny? Bardzo lubię też „Roc the Life”. Kawałek to połączenie oczywistego popu (refren) z rockiem (gitarowe zwrotki). Szczególnie te zwrotki właśnie zdobyły moje uznanie. Rita brzmi w nich świetnie, ma dużo pewności siebie. Gorzej z refrenem, w którym zdecydowanie za często powtarza się zwrot while I roc the life (PL: podczas gdy rządzę życiem). Uwielbiam natomiast fragment, w którym padają słowa Write my name on stars So you can see it Wherever you are (PL: Zapisz moje imię w gwiazdach Możesz zobaczyć Gdziekolwiek jesteś). Oprócz tych dwóch kawałków podoba mi się jeszcze „Uneasy”. Aż chcę w tym momencie zaciukać tych, którzy wybrali artystce brzmienie. Uparcie lansują dance popowe utwory w jej wykonaniu, a przecież to ten – łączący w sobie rock i taneczne brzmienia – brzmi najlepiej! W zwrotkach Ora brzmi nieco nawet agresywnie. W ucho łatwo wpada też chwytliwy refren. Poza tym to właśnie w tym numerze słychać największe podobieństwo do Gwen Stefani.

Jak to się mówi… ah, już wiem. Trzy piosenki płyty nie tworzą. Niestety pozostałe kawałki prezentowane przez Ritę nawet na milimetr nie zbliżyły się do „Uneasy” czy „Facemelt”. Ewentualnie mógłbym dać szansę balladzie „Hello, Hi, Goodbye”. Przyjemna i urocza. Szybko mi się niestety znudziła. W porównaniu do innej spokojnej piosenki z tej płyty („Been Lying”) sprawia wrażenie niemalże jakiegoś arcydzieła. Najbardziej irytuje mnie w nich jednak to, że wokalistka nic od siebie nie dała. Brzmi tak jak w każdym innym kawałku. Nic nowego nie wnoszą numery takie jak „Love and War” (ft. J.Cole; mógł dać z siebie więcej) czy „Shine Ya Light”.

Mam niestety wrażenie, że album to rozpaczliwa próba połączenia prawdziwej Rity z postacią wykreowaną przez wytwórnię. Ta pierwsza nie jest jeszcze wielką artystką, ale chętnie wykrzyczałaby „Roc the Life” czy „Uneasy”. Z kolei to co przedstawia nam w „R.I.P.” i „How We Do (Party)” to jak dla mnie taka maska, mistyfikacja. Jak jednak widać – coś takiego jej odpowiada. Bo niby po co powstawały numery takie jak „Hot Right Now”, „Radioactive” czy „Fall in Love”? O tym pierwszym już pisałem. „Radioactive” jest idealne na amerykański singiel. Klubowe zwrotki całkiem mi się podobają. Nie cierpię jednak przejścia. Bardzo irytujące. Za najgorszy numer z albumu „Ora” uznaję mimo tego „Fall in Love”. W piosence pojawia się will.i.am. Sam ją też wyprodukował. A to wyraża więcej niż tysiąc słów… Koszmar to mało powiedziane.

Byłem ciekawy tekstów Rity. To mogło Was trochę zdziwić, ale tak rzeczywiście było. Spodobał mi się m.in. ten do „Been Lying”: My heart has been through hell and back I've only dressed in pretty and black Middle finger when it comes to love Act like I don't really give a fuck (PL: Moje serce przeszło przez piekło i wróciło Ubierałam się tylko na czarno Miłości pokazuję środkowy palec zachowuję się jakbym miała to wszystko gdzieś). Tylko trochę mniej podoba mi się refren, który ogranicza się do powtarzania I’ve been lying to you (PL: Okłamywałam cię). Podobnie zresztą z inną balladą – „Hello, Hi, Goodbye”. W refrenie wielokrotnie pojawiają się tytułowe słowa. Zwrotki natomiast bardzo lubię: Imagine the future of you and me Seems good and then you leave The pain in this vision is killing me Reality is we will never be (PL: Wyobraź sobie naszą przyszłość Wydaje się być dobra, ale później ty odchodzisz Ból w tej wizji zabija mnie Tak naprawdę nigdy nie będziemy razem).

Przyznam, że z każdym przesłuchaniem przekonuję się do płyty Rity. Jednak nadal szału nie ma. Może kiedyś spodoba mi się w całości? Wątpię, bo piosenki takie jak „Fall in Love” czy „R.I.P.” trudno mi wytrzymać do końca. Na szczęście to tylko debiut, a ja wierzę – nie – ja wiem, że wokalistkę stać na więcej. Na razie jednak muszę się zadowolić „Facemelt”, „Roc the Life” oraz „Uneasy”. Mogło być lepiej.

Ocena: 2+/6
Najlepsze: Facemelt, Uneasy, Roc the Life
Najgorsze: R.I.P., Fall in Love, Been Lying, Hot Right Now