"Electroshock" Kate Ryan, czyli...

...jak upaść na najdenniejsze ze wszystkich den.

Tytuł: Electroshock

Wykonawca: Kate Ryan

Rok wydania: 2012

Gatunek: eurodance, electropop

Single: LoveLife, Broken, Robots

Pamiętacie ją jeszcze? Tak, to właśnie ona śpiewała kiedyś takie hity jak „Désenchantée” czy „Libertine”. Znał je chyba każdy. Podobnie zresztą z „Ella, elle l’a”. Jednak później o wokalistce ucichło. Wydała składankę francuskich piosenek i zamknęła się w studiu. Już od 2010 roku zaczęła prace nad „Electroshock”. Mniej więcej już rok później cały krążek był gotowy. Żeby przypomnieć ludziom o Kate Ryan, wydano kilka singli („LoveLife”, „Broken”, „Robots”), które jednak wysokich miejsc na listach przebojów nie osiągnęły. Z całą płytą też coś nie wyszło, bo póki co nie ukazała się nigdzie poza Belgią (rodzinnym krajem piosenkarki).

Produkcją „Electroshock” zajęli się przede wszystkim troje ludzi: Anders Hansson, Felix Persson oraz Märta Grauers. Nikogo chyba nie zdziwię, jeśli powiem, że nigdy o nich nie słyszałem. Jak jednak słychać – specjalizują się w muzyce klubowej, elektronicznej. Nowoczesnej. Chociaż może ‘specjalizują’ to złe słowo, bo stworzyli oni 14 piosenek, których nie da się słuchać.

W tym momencie muszę powiedzieć, że żal mi Kate Ryan. Kilka lat temu muzyka taneczna i elektroniczna nie była czymś takim jak dziś. Można nawet posunąć się do stwierdzenia, że „Alive” czy „Free” nie były tak do końca komercyjne. Słychać jednak na nich, że Kate miała pomysł na siebie, nie bała się go realizować i podążała własną drogą. Czego niestety o tym albumie powiedzieć nie można. Jak dla mnie „Electroshock” to takie „Heartbreak on Hold” Alexandry Burke. Tyle że w wydaniu Ryan. Pomijając fakt, że płyta tej brytyjskiej wokalistki przedstawia się od ocenianego obecnie krążka znacznie lepiej.

Przed sięgnięciem po krążek znałem dwa single z niego wydane – „LoveLife” oraz „Broken”. W przeciwieństwie do wielu z poprzednich przebojów wokalistki te w ogóle nie zachęciły mnie do sięgnięcia po „Electroshock”. „LoveLife” jest straszne. Zawiera w sobie sample z utworu pt. „Narcotic”. Nie znałem go wcześniej. Przyznam jednak, że właśnie to ‘zapożyczenie’ zniszczyło ten numer. Niesamowicie irytuje mnie ta elektroniczna muzyka przewijająca się przez „LoveLife”. Bez niej może nawet byłoby znośnie. Nie pomaga sama Kate. Zawsze brzmiała dobrze. W tym przypadku – przeciętnie, zwyczajnie. Znacznie bardziej podoba mi się drugi singiel – nagranie zatytułowane „Broken”. Jednak szału nie ma. Spokojne (ale, rzecz jasna, podszyte elektrycznym bitem) zwrotki całkiem mi się podobają. Wszystko psuje tandetny refren. Obok Ryan w kawałku pojawia się raper o pseudonimie Narco. Przyznam, że wprowadza on nieco świeżości i urozmaica kawałek. Szczególnie jego partia na początku utworu bardzo mi się podoba. A wracając do porównania „Electroshock” do „Heartbreak on Hold”. Singiel „Broken” to jak dla mnie „Let It Go” albumu Kate Ryan.

Zanim jednak przejdę do pozostałych kawałków zamieszczonych na tym krążku, opiszę może zawarte tu teksty. Bardziej przeciętne chyba nie mogły być. Nie mówią nawet o niczym konkretnym. Trochę o zabawie, miłości. Czyli tak jak na każdej płycie z gatunku dance i electropop. Nie ma tu ani jednego cytatu, który mógłbym wyróżnić. Postawiony do muru wybrałbym chyba jednak refren do piosenki „Broken”: You can’t hurt me You can’t touch me now You can’t break me ‘Cause I’m already broken, broken (PL: Nie możesz mnie zranić Nie możesz mnie już dotknąć Nie możesz mnie złamać Bo już jestem załamana).

Wszystkie z zawartych tu tanecznych, klubowych utworów wydają mi się być takie same. Różnią się od siebie tylko małymi fragmentami. W „Little Braveheart” podoba mi się połączenie języka francuskiego (Kate Ryan) z angielskim (towarzysząca jej Charlotte Perrelli). I to by było na tyle, jeśli chodzi o ten numer. Niegdyś wokalistka niechętnie współpracowała z innymi artystami. Oprócz jednak „Little Braveheart” i „Broken” mamy tu jeszcze jedną kolaborację. Mowa tu o kiepskim „Run Away” (ft. Tim Berg; znany też jako Avicii). Nie zaśpiewał tu, ale wyprodukował piosenkę. Numer nie odbiega za bardzo od innych jego produkcji („My Feelings for You”, „Levels”). Czyli jest tak samo słaby…

Na uszy rzuca się jeszcze jedna rzecz – całkowity brak ballad. Na każdej z poprzednich płyt Kate Ryan zawarta była przynajmniej jedna spokojna piosenka. Czasem zdarzały się jej lepsze (wspaniałe „Free”, „Goodbye”), innym razem gorsze („The Rain”, „That Kiss I Miss”), ale zawsze jakieś. Tymczasem na „Electroshock” nie znalazła się ani jedna ballada. Zamiast tego, jakby dla udobruchania fanów, piosenkarka zamieściła tu piosenki pokroju „Everytime” czy tytułowego „Electroshock”. Są niby spokojne, ale tak jak pozostałe utwory podszyte elektrycznym bitem. Wyszło beznadziejnie. Słuchanie ich jest po prostu męczące.

Najnowsza płyta Kate Ryan jest straszna. Jej poprzednie albumy miały charakter, przyjemnie się ich słuchało. Zupełnie inaczej sprawa ma się z „Electroshock”. Piosenki są strasznie płaskie, nie różnią się niczym od wielu obecnych przebojów. Poza tym dopiero teraz w pełni doceniłem jej poprzednie płyty. „Different”, „Stronger”, „Alive” oraz „Free” w porównaniu do ocenianego teraz albumu są arcydziełami. Poza tym brak mi tu ballady czy jakiejś wyraźniejszej, bardziej pozytywnej tanecznej piosenki. No cóż – teraz zostaje mi tylko wystawienie oceny niedostatecznej. Aż trudno uwierzyć, że to ta sama osoba, która jeszcze kilka lat temu śpiewała takie fajne numery jak „The Promise You Made” czy „Scream for More”.

Ocena: 1/6
Najlepsze: Broken
Najgorsze: Reszta.