"A.K.A." Jennifer Lopez

Tancerka, aktorka, wokalistka. Jakby chciała, to i projektantką mody lub modelką mogłaby się stać. A może już jest? Jennifer Lopez. Wielka amerykańska gwiazda, która od 2007 roku coraz bardziej jednak przygasa. Sukces On the Floor nie bardzo jej pomógł. Cały album Love? przepadł. Choć może to i dobrze? To słaby krążek, na którym poza singlami nie ma ani jednego udanego kawałka. Składanka hitów - Dance Again: The Hits - również okazała się pudłem. Czy A.K.A. podreperuje nieco status celebrytki? Nie wydaje mi się.

Album to bałagan. Mam wrażenie, że jest zupełnie nieprzemyślany i porzucano na niego kawałki na chybił trafił. Podobna sytuacja miała miejsce przy Love?, gdzie z całego tabunu utworów (które często wyciekały do sieci) powybierano same najsłabsze. Natomiast na Dance Again: The Hits zupełnie pominięto największe przeboje, a zamiast nich wciśnięto nam słabe remiksy. Poza tym nie macie wrażenia, że A.K.A. lepiej od Dance Again sprawdziłoby się jako składanka hitów? Mamy tu przeróżne twarze wokalistki. Jest J.Lo taneczna, Love-owata. Mamy ballady, nieco w klimacie tych z mojego ukochanego This Is Me... Then i hiszpańskojęzycznego Como ama una mujer. W końcu czarne, rhythm and bluesowe oraz hip hopowe produkcje jak za czasów Rebirth (tylko bardziej nowoczesne). Wszystko i nic.

Nawiązując do poprzedniego akapitu, nieuporządkowania, bałaganu - wszystkie najlepsze piosenki wyrzucone zostały na edycję deluxe. Nie wiem, dlaczego tak się stało. Kto wie, może w trakcie nagrywania wynikły jakieś walki pomiędzy J.Lo a wytwórnią? Może w płytę mieszali się jeszcze producenci i tekściarze? Zdecydowanie za dużo tu także duetów. Na 14 tracków edycji deluxe tylko 6 J.Lo wykonuje zupełnie sama. Te wszystkie czynniki sprawiają, że A.K.A. to longplay bardzo nierówny.

Sporym zaskoczeniem na A.K.A. jest duża ilość ballad. Na Love? zawarto dwie, w dodatku bardzo słabej jakości. Tutaj natomiast uświadczymy kilku spokojnych numerów. Pierwszy to Never Satisfied. Choć lubię słuchać jego subtelnych zwrotek, przełączam, gdy nadchodzi nieco przekrzyczany refren. Z tego samego powodu nie trawię piosenki Emotions, w której J.Lo brzmi po prostu koszmarnie. A kiedy dołożymy do tego tekst:

I feel good 'cause I don't feel bad

...otrzymujemy małą katastrofę. O takich kawałkach jak podszyte elektroniką So Good czy rhythm and bluesowe, powolne Worry No More nawet nie warto wspominać. Honor ballad ratuje piękne Let It Be Me, w którym dźwięki gitary akustycznej przeplatają się z instrumentami smyczkowymi, tworząc kojącą, relaksującą mieszankę. Nawet trochę przypominającą hiszpańskojęzyczny krążek Como ama una mujer.

Nieco lepiej prezentują się dynamiczne nagrania na płycie. Tytułowe A.K.A. mimo słabych zwrotek nadrabia przebojowym, chwytliwym refrenem. Booty ma interesujący, choć mocno komputerowy bit. Poprzeczka opuszcza się przy nieco nudnym Acting Like That z Iggy Azaleą oraz nijakim First Love. Nic jednak nie przebija singlowego I Luh Ya Papi. To kawałek równie głupi co jego tytuł. Bit jest irytujący, Jennifer bardziej męczy niż zachwyca (podobnie jak partnerujący jej raper), a tekst sięga dna. To chyba najgorsza kompozycja w całej karierze Lopez.

No i tutaj dochodzimy do największego nieporozumienia - edycji deluxe. Gdybym miał oceniać podstawę, dostałaby pewnie naciągane dwa. Wersja rozszerzona mocno ciągnie jednak A.K.A. w górę. Troubeaux z ciekawym wykorzystaniem trąbek i świetną produkcją zdecydowanie zasługuje na miejsce na podstawowej edycji płyty. TENS, choć wulgarne i takie - no wiecie - bitchin', jest też mocne, z pazurem, zadziorne. To imprezowy kawałek o nieco połamanym rytmie. Zdecydowanie zasługuje na uwagę. W końcu - Same Girl! Utwór, który stał się pierwszym singlem promocyjnym. Obudził moją nadzieję: może jednak J.Lo powróci do czasów J.Lo? Ostatecznie piosenka znalazła się daleko, daleko na deluxe w dodatku w remiksie. Raper French Montana brzmi okropnie. Całość jest dobra, ale nie najlepsza. A szkoda, bo wersja solowa to bodajże najbardziej wartościowy kawałek Jennifer od wielu lat.

A.K.A. jest albumem chaotycznym, na którym odczuwa się zupełny brak konsekwencji, wyważenia czy też najzwyczajniej w świecie - pomysłu. Lopez zamiast pokazać nam się z jednej strony, wybrała 2190749 różnych stron. I powstały takie koszmary jak Emotions czy I Luh Ya Papi. Po co ci to, J.Lo? Ucierpiały przez to bodajże jedyne dwa naturalne utwory na płycie: Same Girl oraz Let It Be Me. No bo niby jak mam uwierzyć, że Jennifer nadal jest tą samą dziewczyną z sąsiedztwa, kiedy chwilę później daje nam piękny pokaz kiczu i przepychu?

Ocena: 3/6

Najlepsze: TENS, Let It Be Me, Troubeaux, Same Girl

Najgorsze: I Luh Ya Papi, First Love, Emotions, So Good