"No Bad Days" The Dumplings + "Triangles" xxanaxx - recenzja porównawcza

Dwa duety. Dwa obiecujące debiuty. Dwie nadzieje polskiej muzyki elektronicznej. Dwie grupy prezentujące świeże brzmienia. xxanaxx oraz The Dumplings od pewnego czasu stawiani są w jednym rzędzie. Jako że ich muzyka została bardzo pozytywnie oceniona przez, hmm, wszystkich?, postanowiłem porównać oba duety. Ot tak, na dobry (tylko czy on w ogóle może być dobry?) koniec wakacji.

1. Muzyka - oba duety wykonują muzykę elektroniczną. Prezentują jednak zupełnie inne punkty widzenia. O ile The Dumplings stawiają na radosne, wesołe melodie, o tyle xxanaxx to raczej subtelny, delikatny (w większości) chillout. Bardziej różnorodnie wypadają TD. Ale tym samym i słabiej. Ich eksperymenty nie zawsze wychodzą dobrze (okropne Sunny Days, irytujące Betonowy las). xxanaxx są bardziej konsekwentni. I jednocześnie ich perełki są znacznie mocniejsze i bardziej porywające od tych The Dumplings (m.in. cudowne Wolves). 1:0 dla xxanaxx.
2. Wokal - Klaudię Szafrańską z xxanaxx kojarzyć możecie z jednego z talent show. Ma bardzo dziewczęcy, nieco nawet dziecinny i infantylny głos. Przy pierwszych przesłuchaniach płyty zawadzał mi i to głównie przez nią nie mogłem w pełni docenić ich muzyki. Natomiast Justyna Święs, mimo zaledwie 17 lat, ma dojrzały, wyćwiczony wokal. Pomimo że czasem dosyć trudno zrozumieć, co dokładnie śpiewa, wychodzi jej to lepiej niż Klaudii. 1:1
3. Produkcja - zdecydowanie xxanaxx. Choć niczego TD nie ujmuję, to jednak u XX dźwięk jest dużo czystszy, bardziej sterylny, w głośnikach brzmi pięknie. A kiedy dochodzą do tego skrzypce (Wolves) bądź różne elektroniczne ozdobniki (Shadows), to jestem w niebie. A The Dumplings? W niektórych kawałkach przesadzają i dźwięków wychodzi po prostu zbyt dużo. 2:1 dla xxanaxx
4. Teksty - punkt dla xxanaxx. Ewentualnie 219398419287984 dla xxanaxx. Ich teksty nie są przesadnie filozoficzne, ale inteligentne, dobrze pasujące do pulsujących brzmień. A co z TD? Justyna śpiewa o kakaowych wierszach, czekoladowej śmierci czy oceanów soli, by gładko przejść do prowokowania latających mew oraz stania na czerwonym świetle w betonowym lesie. Meh. 3:1 dla xxanaxx.
5. Dobór singli - oba duety wydały po dwa. The Dumplings: Słodko-słony cios oraz Technicolor Yawn; xxanaxx: Stay oraz Story. Choć wybór w tej kategorii jest dosyć trudny, postawiłbym na TD. Ich utwory są radosne, wesołe, wpadające w ucho i (nawet mimo bzdurnego tekstu SSC) robiące na słuchaczu dobre wrażenie. A XX? Ich kawałki również są na wysokim poziomie, lecz na singla nie wybrałbym Story. Postawiłbym prędzej na dyskotekowe Kingdom of Dust. 3:2 dla xxanaxx.
6. Klimat - xxanaxx! Zdecydowanie, bez wątpienia i co by nie tylko. Ich album jest od początku do końca lub - jak kto woli - od Rescue Me do znakomitego, instrumentalnego Let There Be Sadness spójny i niezwykle klimatyczny. Dźwięki spokojnie płyną, sprawiając, że słuchacz odpływa i oddaje się relaksowi. Z kolei na The Dumplings klimat to pewna bolączka płyty. Owszem, ostatnie 6 piosenek ma coś na jego kształt. Tyle że tak naprawdę słabo się komponują z poprzednią siódemką. 4:2 dla xxanaxx.
7. Elementy wyjątkowo rażące - dziwna kategoria, wiem, ale po dokładnym przesłuchaniu płyt znalazłem je w obu. I tu znowu wygrywają XX. Nie potrafię u nich przetrawić Garden, a konkretniej jego hałaśliwego, chóralnego refrenu, który sprawia wrażenie kompletnie oderwanego od rzeczywistości. Początkowo irytowało mnie także Rescue Me, lecz przekonałem się do niego. A TD? U nich widzę trzy defekty. 1. Okropne, przekombinowane, narzucające się, zbyt mocno skomputeryzowane Sunny Days. 2. Irytujące - nie tylko tekstem - Betonowy las. 3. Niekorzystne rozmieszczenie kawałków na albumie, przez co szybko zaczyna męczyć. 5:2 dla xxanaxx

Werdykt: zdecydowanie xxanaxx. Ich muzyka sprawia wrażenie o wiele bardziej przemyślanej, kompletnej, czystej. Specyficzny wokal Klaudii może irytować, lecz z czasem do niego przywykniecie, na pewno. A produkcja? Tutaj nie mam nic do zarzucenia. Ogólnie krążek jest dobry, bardzo dobry, ale nieświetny. Wierzę jednak, że następnym zaskoczą nas wszystkich. TOP3: Wolves, Stay, So Safe.

Ale niech i The Dumplings się nie smucą. Wady, które wymieniłem, nie miały służyć hejtowaniu, a bardziej powiedzeniu: "tak, to możecie poprawić, żeby stać się jeszcze lepszymi". Ogólnie jednak ich płyta jest przyjemna, radosna. Potrafi poprawić humor i ma kilka naprawdę dobrych piosenek. TOP3: Słodko-słony cios, Technicolor Yawn, How Many Knieves.