"As I Am" Alicia Keys; "Free" Kate Ryan & "Come Away With Me" Norah Jones

Tytuł: As I Am  Wykonawca: Alicia Keys  Rok wydania: 2007  Gatunek: r&b, soul, pop  Wytwórnia: J Records  Ilość utworów: 14  Single: No One, Teenage love Affair, Superwoman, Like You’ll Never See Me Again

Alicia Keys rozpoczęła karierę w 2001 świetnym albumem „Songs in A minor”. Dwa lata później (2003) poprzeczkę podniosła jeszcze wyżej albumem „The Diary of Alicia Keys”. Jej albumu live pt. „Unplugged” jeszcze nie słuchałem. Nadrobię. No i w 2007 roku wyszedł ten oto krążek „As I Am”. Niestety gorszy od poprzedników. Jednak nie mam tego Alicii za złe. Presję, żeby nagrać równie dobrą płytę, miała ogromną. Tradycyjnie już, album otwiera zagrane samodzielnie przez Alicię intro. „As I Am” prezentuje się jeszcze ciekawiej niż „Piano & I” czy „Harlem’s Nocturne”. A na jego samym końcu słychać brawa publiczności. Zaraz później zaczyna rozbrzmiewać „Go Ahead”. Świetna piosenka. Bardzo przebojowa. Wpada w ucho. Szkoda, że nie została singlem. Na pewno zostałaby dobrze przyjęta. Równie dobrym numerem jest singlowe „Teenage Love Affair”. Zakochałem się w nim od pierwszego dźwięku. Słychać w utworze sporą dawkę instrumentów. Z resztą tak jak w każdym utworze. Są mocniejsze i bardziej przebojowe niż na poprzednich płytach. A sama Alicia sprawia wrażenie odważniejszej. Całkiem podoba mi się także „Lessons Learned”. Bardzo przyjemne dla ucha. A partner Alicii (John Mayer) zdecydowanie jej w tym utworze pomaga. No i oczywiście ostatnia pozycja – „Sure Looks Good to Me”. Skojarzyła mi się z utworem „Soar” od Christiny Aguilery. Znaczy, że jest dobrym utworem  Praktycznie przez cały album przewija się temat miłości („The Thing About Love”, „Wreckless Love”). Nie mam tego artystce za złe. Utwory pełne miłosnych wyznań nie wychodzą jej ckliwie i kiczowato. Nie spodobało mi się mimo tego „No One”. Keys słabo brzmi w tej piosence, a sama melodia też zostawia sporo do życzenia. W sumie, możnaby wspomnieć trochę o każdym utworze. Są świetne. Nie zbyt proste, nie przekombinowane. I przede wszystkim, każdy jest inny.

Ocena:

Najlepsze: Sure Looks Good to Me, Go Ahead, Lessons Learned

Najgorsze: No One

	Tytuł: Free  Wykonawca: Kate Ryan  Rok wydania: 2008  Gatunek: pop, dance, europop  Wytwórnia: Magic Records (Polska)  Ilość utworów: 13  Single: I Surrender, Voyage Voyage, LILY, Ella elle l’a, Tes Yeux

Kate Ryan jest jedną z tych artystek, które zna chyba każdy. Ja ją całkiem lubię. Pewnie wiele osób zarzuciłoby jej, że kopiuje Gagę. Z pewnością. Ale niby dlaczego? Zwróćcie uwagę na to, że Kate siedzi w showbiznesie od 2002 (GaGa tak na poważnie, od 2008) i jakby nie było Kate od zawsze nagrywa popowo-dance’owe utwory. Na „Free” rewolucji nie ma. Często pojawia się też europop i eurodance („Toute Première Fois”, „Pour quel amour”). W utworze „LILY (Like I Love You)” dostajemy elektroniczne inspiracje, a piosenka tytułowa nawiązuje nieco do soulu. Bardzo spokojna. Zdecydowanie najlepsza. Bardzo podoba mi się także „Put My Finger on It” oraz „Take Me Down”. Ten drugi to czysto imprezowy kawałek. Ten pierwszy, podobnie jak „LILY”, nawiązuje nieco do muzyki electro. Ciekawie prezentuje się również duet z Sorayą Arnelas pt. „Tonight We Ride/No Digas Que No”. Po części wykonywany po angielsku, po części po hiszpańsku. Jedna rzecz jednak mi się nie podoba. Kate Ryan została tym razem bardzo ograniczona. Współtworzyła tylko piosenkę „We All Belong”, a tytułowe „Free” stworzyła sama. Zdecydowanie za mało. Mogłaby napisać więcej. Jednak to nie wiele znaczy. Potencjalny nabywca albumu nawet się tym nie zainteresuje. Bo krążek ten służy „wolnej” zabawie, bez żadnych ograniczeń. I o ile do mnie taka muzyka średnio przemawia, tak „Free” jest całkiem przyjemną płytką. Zrelaksuj się, zabaw się… i to wszystko.

Ocena:

Najlepsze: Free, Put My Finger on It, Take Me Down

Najgorsze: LILY, I Surrender

	Tytuł: Come Away With Me  Wykonawca: Norah Jones  Rok wydania: 2002  Gatunek: jazz, soul  Wytwórnia: Blue Note Records  Ilość utworów: 14  Single: Don’t Know Why, Feelin’ the Same Way, Come Away With Me, Turn Me On

Zauważyłem, że zwykle nowych artystów, których dopiero poznaję, oceniam od tyłu. Z Norą jest nieco inaczej. Na pierwszy ogień poszedł jej najnowszy album „The Fall” (przeczytaj moją recenzję), a teraz oceniam jej debiut „Come Away With Me”. W chwili premiery albumu Norah liczyła sobie 22 lata. Podziwiam ją, że mimo jeszcze młodego wieku poszła w jazz i soul. Teraz debiutujący wokaliści w tym wieku z pewnością wybraliby pop i dance. Ale wróćmy do Nory. Na albumie nie ma miejsca na fałsze, źle zagrane nuty czy, w końcu, na słabe kompozycje. Artystka współpracowała z ludźmi specjalizującymi się w tworzeniu muzyki jazzowej. Byli to tacy wirtuozi jak Bill Frisel czy Jesse Harris. Nie ma się co dziwić, że nie ma tu słabych momentów. Co mnie bardzo cieszy, Norah nie brała tylko biernego udziału w tworzeniu albumu. Nie siedziała i nie czekała aż napiszą jej utwory, przerobią jej głos. Sama dużo komponowała. W każdym utworze słychać dźwięki pianina, na którym grała sama artystka. Melodie nie są banalne. Są na najwyższym poziomie. Cały czas się nimi zachwycałem. A dodajmy do tego niezły i dość charkterystyczny głos Nory Jones. I już mamy przepis na płytę idealną. Utwory zawarte na albumie są krótkie, ale dobrze przemyślane. Polecam szczególnie bardzo spokojne „Seven Years”. Ma świetny tekst. „Spinning, laughing, dancing to her favorite song, a little girl with nothing wrong and she’s all alone” (PL: Wirująca, śmiejąca się, tańcząca do jej ulubionej piosenki. Mała dziewczynka z niczym złym i jest całkowicie sama). Bardzo dobrze prezentuje się także „Painter Song”. W tle utworu słychać akordeon, za co oczywiście plus. To były te spokojniejsze utwory. A na albumie znalazły się również szybsze, równie dobre piosenki. Wystarczy przytoczyć singlowe „Feelin’ the Same Way” oraz utrzymane w stylu nawiązującym do muzyki country „Lonestar”. Na „Come Away With Me” znalazło się miejsce dla dwóch coverów klasycznych piosenek. Po pierwsze „Cold Cold Heart”, po drugie „The Nearness of You”. Mi bardziej przypadła druga piosenka. No i oczywiście obowiązkowym punktem krążka jest promocyjny singiel „Nightingale”. Dodaje słuchaczowi energii, a Norah w pewnym momencie bardzo fajnie manewruje głosem. Podsumowując, jak najbardziej polecam ten album. Nie sposób go nie docenić. Najbardziej spodoba się osobom lubiącym jazz i soul, ale i miłośnicy popu czy country znajdą tu coś dla siebie.

Ocena:

Najlepsze: The Nearness of You, Nightingale, Come Away With Me, Seven Years, Painter Song

Najgorsze: -