"Camp Rock" (soundtrack); "Hannah Montana 2" (soundtrack); "Ray of Light" Madonna & "Only One Flo (Part I)" Flo Rida

Tytuł: Camp Rock (soundtrack)
 Wykonawca: Various Artists Rok wydania: 2008
 Gatunek: pop, teen pop, dance-pop

 Wytwórnia: Walt Disney Records
 Ilość utworów: 13

 Single: We Rock, This Is Me, Too Cool, Play My Music

W 2008 roku wyszedł muzyczny, disney’owski, film zatytułowany „Camp Rock”. Nie mogło się obyć bez soundtracku do niego. Jednak od razu muszę dać minusa tytułowi filmu/soundtracku. Nie ma w tym nic rockowego. To bardziej pop i teen pop. Podobnie zaczynały Christina Aguilera i Britney Spears. Jednak im wyszło lepiej. Tutaj… Przede wszystkim minusem są wykonawcy piosenek. Skąd oni ich wytrzasnęli. Demi Lovato, Jonas Brothers oraz Jordan Francis wykonują najwięcej utworów. Śpiewają najgorzej. Dużo lepiej śpiewanie wychodzi Aaryn Doyle, która wykonuje nieco hip hopowe „What It Takes” czy Meghan Jette Martin. Tej drugiej przypadły dwie piosenki. Okropne „Too Cool” i dużo lepsze „2 Stars”. Jednak najlepszą wokalistką, która pojawia się na soundtracku jest Renee Sandstrom. Wykonuje gitarowy utwór „Here I Am”. Można powiedzieć, że balladowy. Najlepszy. Sam się sobie dziwię, ale duet Demi i Joe’go – „This Is Me” – zrobił na mnie pozytywne wrażenie. Jest jednak dostępna na soundtracku wersja tego numeru. Polska wersja („Oto ja”) wykonywana przez Ewę Farną i Kubę Molędę, prezentuje się nieco lepiej. Niestety, na tym koniec dobrych utworów. Reszta to popowe pioseneczki idealne do tańca. I jeszcze słówko o tekstach. Jak wiadomo – przekaz dla dzieci. Niektóre teksty wypadają całkiem ok („Here I Am”), inne „nieco” gorzej. Tekst „I’m too cool for my dress, these shades don’t leave my head, everything you say is so irrelevant” (PL: Jestem zbyt cool dla mojej sukienki, te cienie nie chcą opuścić mojej głowy, wszystko co mówisz jest takie bez znaczenia) z „Too Cool” nie należy raczej do najmądrzejszych. I jeszcze jedno. Skoro Joe śpiewa, że chce grać „swoją muzykę”, to dlaczego „Play My Music” właśnie jest taki komercyjny?

Ocena:

Najlepsze: Here I Am, 2 Stars, Oto Ja

Najgorsze: Too Cool, Play My Music, Who Will I Be

	Tytuł: Hannah Montana 2 (soundtrack)  Wykonawca: Miley Cyrus Rok wydania: 2007  Gatunek: pop, teen pop, dance  Wytwórnia: Walt Disney Records  Ilość utworów: 10  Single: Rock Star, Nobody’s Perfect, Life’s What You Make It, Make Some Noise, One in a Million, True Friend

Po roku od wydania pierwszej części soundtracku do serialu „Hannah Montana”, wyszła jego druga część. To na co przy „debiucie” starałem się przymknąć oko, tutaj potraktuję ostrzej. Przede wszystkim, Hannah jest kreowana na gwiazdę rocka. To przecież pop, teen pop i marny dancik! Momentami tylko możemy usłyszeć pop rockowe inspiracje („Life’s What You Make It”). Jednak jest ich jeszcze mniej niż przy pierwszej części. Pierwszy singiel – „Nobody’s Perfect” – choć może jest kiepski, to na tle innych numerów wypada bardzo dobrze. Całkiem ok jest także „Life’s What You Make It”. Jednak moim faworytem jest zdecydowanie „Rock Star”. Od razu ostrzegam – z rockiem piosenka niewiele ma wspólnego. Reszta to właściwie porażka. Całkowitymi niewypałami są m. in. „We Got the Party” czy „Make Some Noise”. Nie podoba mi się także „Bigger Than Us” opisywany w serialu jako „potencjalny największy hit Hanny”. Oprócz tanecznych utworów, znalazło się tu i miejsce dla dwóch spokojniejszych kawałków. „One In a Million” oraz „True Friend” mimo tego nie wyróżniają się niczym szczególnym. A mimo tego największego minusa dostaje ode mnie utwór „Old Blue Jeans”. To po prostu tragedia. „You walk away from me tonight not knowing the real me. Cuz you believe in all the hype, I just took down the magazine” (PL: Uciekasz ode mnie dzisiejszego wieczoru nie znając prawdziwej mnie. Bo wierzysz w te wszystkie agresywne reklamy, ja tylko wykraczam poza czasopisma). A i tak tekst jest najmocniejszą częścią utworu. W sumie nie trzeba się wypowiadać na temat każdego utworu oddzielnie. Wszystkie są raczej słabe i szybko się nudzą.

Ocena:

Najlepsze: Rock Star, Life’s What You Make It

Najgorsze: Old Blue Jeans, You and Me Together, Bigger Than Us, Make Some Noise

	Tytuł: Ray of Light  Wykonawca: Madonna  Rok wydania: 1999  Gatunek: pop, trip hop, electronic  Wytwórnia: Warner Bros Records  Ilość utworów: 13  Single: Drowned World, Frozen, Ray of Light, The power of goodbye, Nothing Really Matters

Pierwszym albumem Madonny, z którym w całości się zapoznałem był „Confessions on a Dancefloor”. Zniechęcił mnie on do dalszego „odkrywania” płyt królowej popu. Później posłuchałem jej debiutu („Madonna”). Jeszcze gorszy. Jednak po przesłuchaniu „Hard Candy”, postanowiłem dać Madonnie jeszcze jedną szansę. Dodatkowo słyszałem, że „Ray of Light” to jej najambitniejszy krążek. Zgodzę się. Nie otrzymujemy tu klasycznego popu czy dance-popu. To bardziej trip hop z elementami muzyki elektronicznej i ambientu. Gdzieniegdzie pojawia się i house („Ray of Light”). Jednak mimo paru żywszych numerów, to album jest niezwykle spokojny. A głos Madonny taki delikatny. Ujmujący. Moim zdecydowanym faworytem jest singiel „Frozen”. Genialny utwór. Bardzo spokojny. Godnie zapowiadał cały album. Równie dobre jest też „Sky Fits Heaven” zawierające inspiracje muzyką disco. Całkiem podoba mi się także „Swim”. No i „Shanti/Ashtangi” jest, z pewnością, ciekawym utworem wymagającym więcej uwagi. Jego tekst napisany jest w sanskrycie, a same słowa piosenki pochodzą z tradycyjnych pism wedyjskich oraz z zaadaptowanego tekstu „Yoga Taravali”, którego autorem jest Śankaraćarja. Nieco kiepskie wrażenie zrobił na mnie utwór „Skin”. Jest za długi i trochę nudnawy. Podobnie „Candy Perfume Girl”. Jednak uważam, że „Ray of Light” jest albumem godnym uwagi. Oprócz „American Life” to chyba najlepszy krążek od Madonny.

Ocena:

Najlepsze: Frozen, Mer Girl, Sky Fits Heaven, Swim

Najgorsze: Skin, Candy Perfume Girl

	Tytuł: Only One Flo (Part I)  Wykonawca: Flo Rida  Rok wydania: 2010  Gatunek: electro, hip hop, dance  Wytwórnia: Atlantic Records  Ilość utworów: 8  Single: Club Can’t Handle Me, Who Dat Girl, Turn Around

Album „Only One Flo (Part I)” powstał dla zbicia większej kasy. Oczywiście służy też dobrej zabawie (jak teraz każda płyta), ale po co było dzielić materiał na dwie części? Piosenki bez problemu zmieściłyby się na jednej płycie. Flo Rida już na początku ma ode mnie minusa, ale zwróćmy uwagę na treść krążka. Do odsłuchania go zachęcił mnie świetny singiel „Club Can’t Handle Me” wyprodukowany przez Davida Guettę. Trafił na soundtrack do filmu „Step Up 3D”. Jest też (obok „When Love Takes Over”) chyba jedynym dobrym kawałkiem, w którym palce maczał David Guetta. Drugi singiel – „Turn Around (5, 4, 3, 2, 1)” – podobał mi się znacznie mniej. Zaliczyłbym go do najsłabszych utworów na krążku. Obok bardzo tanecznego „21 (featuring Laza Morgan)”. Już sama piosenka była strasznie słaba, a co dopiero jej tekst. OK, you know that what happens at the 21st B-Day, stays at the 21st B-Day, gotta go hard, you don’t wanna take it easy (PL: OK, wiesz co się dzieje na 21. urodzinach, zostaje na 21. urodzinach, chcesz iść ciężko, nie zamierzasz wziążć tego łatwo). Porażka. Jednak cały album składa się z całkiem zgrabnie nagranych taneczno-elektroniczno-hip hopowych kawałków, przy których naprawdę trudno ustać w miejscu. Bardzo podoba mi się „Respirator”. Bridge piosenki zawiera ciekawy efekt dźwiękowy. Całkiem nieźle prezentuje się także inspirowane r&b „Who Dat Girl (featuring Akon)”. Jednak spory minus za Akona. Mam na niego podobną alergię, jak na Pitbulla. A tu brzmi jeszcze gorzej niż zwykle. Cała reszta przeciętna. Może i nudno nie jest, ale jakoś tak do tej płyty wracać ochoty nie mam.

Ocena: +

Najlepsze: Club Can’t Handle Me

Najgorsze: Turn Around, 21