Zbuntowane serca, łączcie się - track-by-track recenzja "Rebel Heart" Madonny

iconic środkowa > seksi-fleksi prawa > Marilyn-wannabe pierwsza

O leakowej dramie (taki inglisz!) Madonny słyszał cały internet. Część jej współczuła, fani na śmierć i życie byli oburzeni, ale większość się z niej po prostu śmiała. Cóż, mnie na pewno przykro było, choć wokalistka po części sama sobie winna - nie musiała pracować z pierdyliardem różnych osób, a później o nich wszystkich ćwierkać na insta czy fejsie. Niemniej po tych wszystkich ekscesach (i po tym, jak całe internety od miesiąca znały cały album) 10 marca Rebel Heart miało premierę. Emocje już opadły, więc możemy się mu dokładniej przyjrzeć.

Początkowo miałem napisać typową, normalną recenzję Rebel Heart. Ale jakoś tak się złożyło, że Szafira napisała udaną track-by-track recenzję, a ja stwierdziłem, że będę two steps behind her i copycat. No i też zrobiłem swoją tbt reckę, moja wygląda jednak nieco inaczej.

(dla ścisłości - 14 piosenek należy do edycji podstawowej, kolejne pięć do Deluxe, a ostatnie cztery do Super Deluxe)

1. Living for Love - lead single promujący wydawnictwo. Ludzie piszą, że najlepszy od czasu Hung Up. I w sumie mają rację. Piosenka jest dosyć nietypowa jak na Madonnę, zawiera wpływy takich gatunków jak chociażby deep house. Przyjemny, ciekawy refren, dosyć ładny tekst. Ogólnie to żadne arcydzieło, w dodatku brzmi trochę jak Hideaway 2.0, ale fajne. 7/10
2. Devil Pray - o, a tu już się robi ciekawiej. Choć demo niekoniecznie mnie przekonało, studyjna wersja jest naprawdę zacna. Akustyczne zwrotki (gitara brzmi świetnie) mieszają się z bodajże najlepszym, elektronicznym bitem stworzonym przez Aviciiego. Ciekawy jest również sam tekst - Madzia bierze narkotyki, by lepiej poczuć więź emocjonalną z Bogiem. Ogólnie lubię ten numer tak samo jak LFL, ale jego kompozycja jest obiektywnie bardziej złożona, więc dam: 7.1/10
3. Ghosttown - podniosła ballada, szybujące smyczki, nieco też to patetyczne. Madonna śpiewa, że gdy to wszystko, gdy to wszystko spadnie, będziemy dwiema duszami w mieście duchów. Lekko podnoszące na duchu, lekko creepy, ale mostek fajny. 6.5/10
4. Unapologetic Bitch - zaczyna się ciekawie, zwrotka ciekawa, refren do przeżycia. I nagle całość szlag trafia - pojawia się ta połamana, syntezatorowa melodyjka, która pasuje do inspirowanej reggae całości jak pięść do oka. Sorry Madzia, teraz będę unapologetic bitch, ale tak jak ty muszę postawić kawę na ławę - to nie jest dobre. 4/10
5. Illuminati - ...ale dobra, jednak cię przeproszę. Tylko proszę, nie nagrywaj już takich piosenek jak Illuminati. Tekst jest bekowy (wiedzieliście, że królowa Anglii to nie illuminati?), ale tego bitu produkcji Kanye Westa nie zdzierżę. Naprawdę, tego nie idzie przesłuchać w całości, nawet raz. 2/10
6. Bitch I'm Madonna - Madonna śpiewa sobie, że wydmucha dom ałt, udaje nastolatkę, Diplo zapodaje mięsisty bass drop, a Nicki Minaj gdzieś tam sobie pod koniec ratuje i - nomen omen - jest jedynym punktem ratującym to straszne nagranie. Poza tym ten bałagan w finalnym miksie jest niewybaczalny. 3/10
7. Hold Tight - Baby Don't Lie teas? Ryan Tedder stworzył dwa utwory bardzo do siebie podobne. I oba... zapomina się po kilku sekundach. Hold Tight to bardzo asekuracyjny numer, który absolutnie niczym się nie wyróżnia. Nawet tekstem - bajki o tym, że miłość nas uratuje, bo to jedyna ważna rzecz, słyszeliśmy nieraz. 5/10
8. Joan of Arc - album wraca na właściwe tory razem z tym oto cudeńkiem. To jak dla mnie niewątpliwie najlepsza kompozycja na krążku. A przecież prostsza już chyba nie mogła być - w zwrotkach słyszymy jedynie gitarę akustyczną, artystka wokalnie nie wykazuje się jakoś szczególnie, tekst nie jest jakiś szczególnie wydumany. Refrenowy bit też brzmi prosto i raczej oszczędnie. I to naprawdę działa. Przepiękna kompozycja, godny następca Masterpiece z MDNA, ale i wcześniejszych, świetnych ballad królowej. 9/10
9. Iconic - ale jak wszyscy wiemy, Madonna woli tańczyć niż smutać. Dlatego już kolejny numer zabiera nas z powrotem na taneczny parkiet. Niezwykle przebojowe zwrotki, fantastyczny pre-chours (nawet mimo tekstowego zgrzytu I can't, Icon) i w końcu seksowny refren, na który wszyscy narzekają, a mnie się podoba. Chance the Rapper rapuje słabo, za to nadrabia niesamowity początek Mike'a Tysona. 8/10
10. HeartBreakCity - i znowu ballada? Sorry, ale nie. W tym miejscu albumu powinna być kolejna taneczna piosenka, niekoniecznie taka petarda jak Iconic, ale coś żywszego. Tymczasem HBC w tym miejscu brzmi po prostu źle i usypiająco, choć samo w sobie tragiczne nie jest. 5.5/10
11. Body Shop - klaszczemy do gitary akustycznej, Madzia sobie śpiewa, o tym, że choć jest już trochę starsza niż na początku kariery, to nadal jej ciało jest diabelnie seksowne. Meh. 4/10
12. Holy Water - pierwszy z sex trio RH. Choć słucham tego często, mam naprawdę mieszane uczucia. Bo z jednej strony te jęki w refrenie to jakiś żart, a tekst jest straszny (Bitch, get off my pole - co to ma być?!), kobieta, której bliżej do sześćdziesiątki aniżeli pięćdziesiątki niekoniecznie powinna wyśpiewywać takie rzeczy, to już produkcyjne kawałek jest cudowny. Pięknie się rozwija, buduje napięcie. PLUS TEN SAMPEL Z VOGUE. 6.9/10 - if you know what I mean
13. Inside Out - elektroniczna perełka. Wracamy do spokojniejszej części albumu (Heart), ale nie opuszczamy tym samym tych nowoczesnych rejonów. Tutaj Madonna jest sensualna, działa na zmysły, będąc jednocześnie delikatną i subtelną. Naprawdę ładna piosenka, jedna z najlepszych na podstawie. 8/10
14. Wash All Over Me - wciąż w głowie mam demo, te syntetyczne smyczki, dyskotekowy bit. I jak wielkie było moje zdziwienie, kiedy finalna wersja okazała się być lekko skomputeryzowaną balladą zawierającą dosyć dużo auto-tune, ale i gitarową solówkę (!). Całość dopełnia lekko melancholijny, lekko refleksyjny tekst. Ja wiem, że dużo osób hejtuje tę piosenkę, ale mnie naprawdę bardzo się podoba. 7/10
15. Best Night - sex trio part 2. Tekst jest tu o wiele lepszy niż w przypadku HW. Nie mówię, że teraz Madonna już może śpiewać o seksie, ale przynajmniej nie jest tu wulgarna. Melodycznie też brzmi całkiem ciekawie. 7/10
16. Veni vidi vici - początkowo na ten kawałek miałem poświęcić w ogóle oddzielny wpis, żeby znaleźć i rozbić na czynniki pierwsze wszystkie nawiązania do wcześniejszych hitów i ogólnie całej kariery artystki. Zrezygnowałem, niemniej nadal uważam to za znakomity numer. Madonna niby-rapuje, Nas znakomicie rapuje, elektroniczny bit jest - jakby to powiedział Kanye West - sick i doskonały. Dziesiątki nie dam, bo słodki refren trochę odstaje, ale ten narcystyczny utwór to zdecydowane TOP3 płytki. 9/10
17. S.E.X. - sex trio final part. Tekst najgorszy na całym krążku, gdybym miał wybrać wszystkie żenujące fragmenty, to zacytowałbym chyba całość. No poważnie - Oh my God, you're so hot? Tocz to nawet hot dwudziestce średnio przystoi. Od razu bym pewnie wyrzucił do kosza, ale te smyczki i fragment zaczynający się od słów "A lesson in sexology" skutecznie mnie uwiodły. 6.5/10
18. Messiah - trzecia najlepsza kompozycja na albumie. Doskonały, miłosny tekst (uczcie się, Madzia potrafi napisać dobry!), piękne wykonanie, znakomita melodia. Już samo pianino wystarczyłoby, by stworzyć niezapomniany klimat, a tu mamy jeszcze przecudowne smyczki w refrenie i pod koniec. Patetyczne, poważne - na to czekałem! Choć demo chyba troszkę bardziej grało mi na emocjach ;) 9/10
19. Rebel Heart - edycję Deluxe zamyka numer tytułowy. Demo przypominało trochę demo WAOM, finalna wersja to zagrana na gitarze akustycznej pioseneczka, z buntowniczym, fajnym tekstem, fajnie wyśpiewana. Fajna nawet. 7/10
20. Beautiful Scars - czytałem opis, że to takie "Kylie meets Rebel Heart". No niekoniecznie, trochę nudna piosenka z miłym basem. Ale potrzeba naprawdę wielu przesłuchań, by wpadła w ucho. 5/10
21. Borrowed Time - jw. Niby wszystko gra, partie gitary akustycznej na samym początku czy pod koniec refrenu brzmią naprawdę ładnie, tekst też jest tu ważny, bo Madonna neguje rasizm... ale całość nie robi wrażenia i tyle. 5/10
22. Addicted - demo było bardziej niedopracowane, ale jakby bardziej "żywe". To jest wypolerowane, electropopowe. Potańczyć można, ale samo słuchanie daje raczej wątpliwą przyjemność. 3.9/10
23. Graffiti Heart - przesłuchałem trzy razy, w całości chyba tylko raz. Później jeszcze przeglądałem tekst, czytałem opinie innych. W skrócie: próbowałem znaleźć cokolwiek pozytywnego w tym kawałku. Nie znalazłem. To drum n bassowe gówno to jeden z najgorszych utworów Madzi ever. 1.2/10 - te 0.2 tak na zachętę
24. Bonusy: dwa remiksy LFL, które są po prostu nudne, bez pazura i nie dorastają do pięt wersji oryginalnej, tragiczne Autotune Baby (Media Markt edition) z płaczem dziecka zmieniającym się w bit oraz ostatecznie niewydana ballada Queen, która jest całkiem interesująca.

Album podobno jest najlepszy od czasu Confessions on a Dancefloor. To oczywiście prawda, ale i zarazem żaden komplement - po drodze Madonna wydała naprawdę tragiczny krążek Hard Candy oraz nijakie i przekombinowane MDNA. To nie są dobre płyty, przy RH wypadają jeszcze słabiej. Niemniej longplay ma kilka znaczących wad:

• Brak spójności. Niby cecha charakteryzująca większość obecnych popowych albumów, ale bardzo utrudniająca słuchanie Rebel Heart w całości. Bo co to ma być - po emocjonalnej balladzie Ghosttown dziwkujące Unapologetic Bitch? Po wyuzdanym Holy Water intymne Inside Out oraz Wash All Over Me? Jednak prawdziwym hitem jest część Joan of Arc - Iconic - HeartBreakCity - Body Shop. Miszmasz wszystkiego i niczego, z jednej strony atakuje klubowy hit, za chwilę ballada, gdzieś tam się przewinie gitara akustyczna, a zaraz po tekście o złamanym sercu usłyszymy co nieco o tym, że stare ciało może być seksowne. To naprawdę spora karuzela, która po prostu męczy.
• Usilna próba odmłodzenia się. Oczywiście nie aż tak usilna jak przesłodzone Hard Candy czy komicznie wręcz zniekształcony wokal na MDNA, ale nadal usilna. Bardzo lubię Iconic, ale czy to naprawdę kawałek, który powinna nagrać 56-letnia osoba? Tak samo Illuminati, Addicted, całe sex trio, o Bitch I'm Madonna już wolę nawet nie wspominać. Oczywiście, każdy ma tyle lat, na ile się czuje, ale naprawdę sądzę, że po tych wszystkich latach na scenie Madzia powinna się trochę ogarnąć i pozostać przy bardziej ambitnych nagraniach.
• Dobór utworów. Do sieci wyciekło kilkadziesiąt dem, które też już wszyscy znają. No i teraz mam taki mindfuck - czemu z kopiącego tyłek dema Hold Tight zrobiono tak nijaki numer? Takich przypadków, że demo jest lepsze od wersji finalnej można znaleźć tu więcej. Czemu nie ma tu Revolution, zadziornego Two Steps Behind Me, God Is Love czy choćby Queen (zamiast wiadomych utworów)? Mam wrażenie, że Madonna miała nieco inną wizję całości, skoro przecież te piosenki powstały. Ale agencje artystyczne widocznie postanowiły inaczej...
• Brak innowacji. To już w zasadzie nawet nie wada, a stwierdzenie dosyć oczywistego faktu. Madonna już od dobrych kilku lat nie próbuje wyznaczać trendów, a jedynie za nimi podąża. Na RH znajdziemy wpływy wszystkich jej krążków z XXI wieku: nieco surowej elektroniki z Music, gitarowe, zaangażowane emocjonalnie utwory niczym z American Life, beztroski dance-pop w stylu Condessions on a Dancefloor, nieco odwołań do hip hopu zapoczątkowanych na Hard Candy czy w końcu wspomniana już niespójność klimatyczna i gatunkowa, która cechowała MDNA.

Zarzuciłbym w dodatku brak ambicji czy może raczej jej hamowanie (Messiah czy Queen w sumie są ambitne, tylko że zaraz później wyskakują kawałki taneczno-klubowe, odsyłam tym samym do punktu brak spójności), ale: a) nie tylko ambitne rzeczy nam się podobają, b) nieambitna Madonna potrafi być zajebista (np. Konfesja), c) nikt już chyba ambitnych rzeczy od Madzi nie wymaga. Do niewątpliwych plusów zaliczyć mogę z kolei o niebo lepsze miks i mastering w porównaniu do MDNA, a także fakt, że artystka rzeczywiście czuje więź emocjonalną z tymi kawałkami. Porównajcie ich promocję do poprzedniego krążka. Niebo i ziemia.

W zasadzie przykre jest to, że przez głupie wycieki płyta nie odnosi takich sukcesów, jakie powinna (już nawet MDNA sobie lepiej radziło). Ogólnie rzecz biorąc, to całkiem dobry longplay. Ocen już od pewnego czasu nie daję, ale przyparty do muru dałbym (niezależnie od ocen poszczególnych numerów, bo jednak odbiór ogólny nieco się różni):

• edycja podstawowa - coś pomiędzy 6 a 7, gdzieś pewnie w połowie
• Deluxe - tu już mocne 7
• Super Deluxe - a tu już raczej 6

A w rankingu studyjnych krążków Madzi znalazłby się gdzieś w TOP10. Pod koniec, jasne, że tak, ale to wciąż spora poprawa - od pewnego czasu jej nowe płytki zajmowały coraz niższe miejsca.