"Me. I Am Mariah... The Elusive Chanteuse" Mariah Carey

Ostatnio nazywana byłam Nieuchwytną śpiewaczką. Takie słowa padają w tytułowym intrze na nowym albumie Mariah Carey. Trudno się z jej słowami nie zgodzić. Na nową płytę musieliśmy czekać aż 5 (4, jeśli liczyć świąteczny longplay) lat. W tym czasie miewała ogromne problemy z wytwórnią. Wielokrotnie przekładali datę wydania jej nowego krążka. Miał ukazać się pod koniec 2012. Wydano wówczas singiel Triumphant (Get 'Em). Później datę przesunięto na początek, środek, końcówkę 2013... Mamy album teraz. I choćby nie wiem jak bardzo Mariah była nieuchwytna - to bardzo dobry materiał.

Me. I Am Mariah... The Elusive Chanteuse to zbiór 17 piosenek łączących w sobie r&b, soul z elementami popu i hip hopu. Carey pracowała nad nimi z wieloma producentami. W dużej mierze pozostała jednak wierna Jermaine Dupri oraz Bryan-Michael Cox. Warto przypomnieć, że przy poprzedniej płycie - najgorszym w całej karierze Memoirs of an Imperfect Angel - z nimi nie pracowała. Powrót do starszych przyjaciół wyszedł jej na dobre. Otrzymaliśmy bowiem najlepszy krążek Carey w XXI wieku, który z Rainbow czy E=MC² niewiele ma wspólnego. Bliżej mu do wielkich dzieł artystki z lat 90.

Największe wrażenie u Mariah Carey zawsze robiły na mnie ballady. Pamiętacie jej utwory takie jak Whenever You Call czy Looking In? Nieśmiertelne, przepiękne. Czy na Me. I Am Mariah... The Elusive Chanteuse znajdziemy ich godnych następców? A i owszem. Płytę otwiera piękne Cry. Jest to ballada typowa dla Carey: delikatna, cudownie zaśpiewana oraz przede wszystkim bardzo emocjonalna. Bardzo podoba mi się fragment, w którym artystka śpiewa And maybe I should have just held a little bit longer. Brzmi w nim naprawdę wspaniale. Kolejna ballada - Camouflage - choć nie dorównuje Cry. pod względem melodycznym, ma jeszcze lepszy tekst. Szczególnie przypodobałem sobie trzy wersy:

Weary sometimes when I try to discern our reality
Wish that I just could be somebody else if you talked to me
Kept praying inside let him love me for who I am

Na krążku znajdziemy także cover kompozycji Georga Michaela pt. One More Try. Nie dorównuje co prawda oryginałowi, lecz świetnie wpasowuje się w klimat nowego dzieła Carey. Wyróżnia go piękne brzmienie organów. W nieco inną stronę zmierza gospelowy utwór Heavenly (No Ways Tired / Can't Give Up Now). To popis zdolności wokalnych piosenkarki, a chór gospel idealnie uzupełnia tę piosenkę.

Na Me. I Am Mariah... The Elusive Chanteuse przeważają jednak utwory up-tempo, bardziej dynamiczne. Jednym z nich jest hip hopowe, posiadające mocny bit, seksowne Thirsty. Innym swobodne, łatwo wpadające w ucho (ten saksofon!) Money ($ * / ...), w którym gościnnie wziął udział Fabolous. Oprócz niego znalazło się tu miejsce dla innych duetów. Dedicated z Nasem to dość nudny i przewidywalny kawałek. Znacznie lepiej przedstawia się chilloutowe, zgodnie z tytułem piękne #Beautiful z Miguelem. Dosyć nietypową współpracą jest Supernatural. Mariah w bardzo interesujący sposób przetworzyła w nim głosy swoich dzieci. Początkowo średnio podobały mi się zawierające wpływy elektroniki numery: Make It Look Good oraz You're Mine (Eternal). Ostatecznie jednak przekonałem się do nich (szczególnie do pierwszego, w którym to ciekawie wykorzystano harmonijkę).

Najlepszymi przebojowymi utworami na płycie są You Don't Know What to Do oraz Meteorite. Ten pierwszy zaczyna się relaksującymi dźwiękami pianina. Później pojawia się w nim dyskotekowy bit przywodzący na myśl lata 80. To bardzo seksowny numer, któremu pikanterii dodaje jeszcze gościnny udział rapera Wale. Natomiast Meteorite to najbardziej nowoczesna kompozycja na Me. I Am Mariah... The Elusive Chanteuse. Zawiera wpływy muzyki tanecznej oraz elektronicznej. To pierwsze takie dzieło artystki. Ale za to jak udane! Nawet mała obróbka jej wokalu tu nie razi.

Ponieważ wielbię Mariah, postanowiłem ocenić wersję rozszerzoną albumu. Muszę niestety przyznać, że nieco mnie rozczarowała. Zostały na niej zawarte dwa remiksy utworów z Memoirs of an Imperfect Angel. It's a Wrap (feat. Mary J. Blige) oraz Betcha Gon' Know (feat. R. Kelly) znaleźć się miały na płycie z samymi przeróbkami (Angels Advocate). Wrzucono je niestety tutaj. Czuć w nich echo słabego poprzedniego krążka. Honor edycji deluxe ratuje singiel The Art of Letting Go, który poznaliśmy pod koniec zeszłego roku. To najlepsza kompozycja wokalistki od dobrych kilkunastu lat. Zachwyca w nim wszystko: poruszający tekst o stracie bliskiej osoby, melodia w znakomity sposób nawiązująca do lat 90. czy w końcu sama Carey, która pod koniec utworu przechodzi samą siebie. Dawno tak wspaniale nie śpiewała.

Na sam koniec wspomnę o tekstach. Mariah nawet o pożądaniu i seksie (Thirsty, You Don't Know What to Do) potrafi pisać z klasą. Głównie porusza jednak tematy miłości. Nierzadko nieszczęśliwej. Jest bardzo szczera i nawet z tak banalnego tematu potrafi stworzyć coś pięknego. Opus magnum zdolności pisarskich artystki otrzymujemy w Heavenly (No Ways Tired / Can't Give Up Now), w którym z wielkim szacunkiem opowiada o Bogu. Wspaniałe, naprawdę.

Podsumowanie długie nie będzie. Mariah Carey stworzyła swój najlepszy od dawna album. Słucha się go z uśmiechem i wypiekami na twarzy. Nie sądziłem, że jeszcze kiedykolwiek otrzymamy od niej tak wielkie kompozycje jak The Art of Letting Go czy Cry. I choć komercyjnego sukcesu wokalistka nie odniesie, zupełnie mnie to nie obchodzi. Ważne, że dla nas, fanów, artystka tworzy muzykę przez wielkie M.

Ocena: 5/6

Najlepsze: The Art of Letting Go, Meteorite, You Don't Know What to Do, Cry., Heavenly (No Ways Tired / Can't Give Up Now), Camouflage

Najgorsze: Dedicated, Betcha Gon' Know, It's a Wrap